Ile warte jest ludzkie życie? Takie pytania stawiamy sobie w sytuacjach, gdy zbrodnia dokonana w jakimkolwiek zakątku globu, nagłośniona za pośrednictwem środków masowego przekazu wzburzy tzw. opinię publiczną. Chcielibyśmy wówczas wierzyć, że tak jak wmawia się to nam od przedszkola, przemoc, terroryzm, zabijanie zawsze spotka się z potępieniem w oczach świata, który po dwóch tragicznych wojnach światowych oraz stanięciu na krawędzi atomowej zagłady w czasach tzw. wyścigu zbrojeń i zimnej wojny zrozumiał, że zabijanie i nienawiść prowadzą donikąd. Rzeczywistość jednak okazuje się diametralnie inna.

Oto kiedy ginie w zamachu dwunastu Europejczyków, świat bez namysłu utożsamia się nie tyle z nimi, co ze szmatławcem gardzącym religią, w tym chrześcijaństwem. Kiedy giną tysiące chrześcijan, tak jak kilka dni temu w Nigerii, tylko dlatego, że są chrześcijanami, świat milczy. Tak wygląda tzw. równość. Niestety, co dnia przekonujemy się, przepraszam, co dnia ludzie, którzy potrafią czytać i słuchać ze zrozumieniem, mogą przekonać się, że owo „szczere oburzenie” wyrażane jest w ściśle określonych sytuacjach, w innych zaś mimo zbrodni dokonywanych na setkach, tysiącach ludzi, ich życie wydaje się w oczach świata o wiele mniej warte. Wielu uważa to za „przeoczenie”, lub zwyczajnie za nieistotne. Czasem inni próbują tłumaczyć, że to dlatego, iż Paryż jest blisko, a Nigeria daleko.

„Żadnej wolności dla wrogów wolności”, głosi dewiza Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Od tamtych czasów więc, wszelkiej maści wyzuci z moralności rewolucjoniści, głosiciele libertynizmu i moralnego luzu, stali się jak uwolniony ze zdobytej Bastylii Markiz de Sade (Od nazwiska którego wzięła się nazwa tego, co określamy dziś mianem „sadyzm”) ikoną wolności. Nic więc dziwnego, że na jej przeciwnym biegunie znalazło się chrześcijaństwo. To właśnie ta religia stała stoi dziś na celowniku wszelkiej maści lewackich ideologii, pretendujących do „awangardy wolności”.  Wszystko więc, co niszczy chrześcijaństwo staje się „miarą wolności”. Marsze zboczeńców, bluźniercze przedstawienia, seksualizacja dzieci i młodzieży, propagowanie powszechnego zepsucia. Tak wygląda współczesny front walki przeciwko chrześcijaństwu, i co ważne przeciwko ludzkości. Na tak wyjałowiony grunt trafia więc idea dżihadyzmu. Walki z zepsuciem przy pomocy wszelkich dostępnych środków, w tym przy pomocy terroryzmu.

Tymczasem szerzenie cywilizacji wrogiej życiu, aborcja eutanazja, związki sodomickie zataczają coraz szerszy krąg. Wskaźniki demograficzne w Europie mówią same za siebie. Nasz kontynent wymiera. Wolność rozumiana jako swawolna prowadzi do zguby. Decydenci z wysokości brukselskich gabinetów nawet już tego nie kryją. Oto zakazuje się tradycyjnych żarówek, termometrów rtęciowych, ba, swojego czasu media informowały, że w „trosce o zdrowie dzieci” będzie zakaz sprzedawania chipsów w szkolnych sklepikach, ale na szczeblu europejskim podejmuje się decyzje, że tabletka wczesnoporonna ma być dostępna w aptekach bez recepty. I to w całej Unii, zaś nasi administratorzy mieniący się rządzącymi, potulnie, wbrew zapisom polskiej konstytucji i polskich ustaw zapowiadają, że się podporządkują. Trucizna zabijająca poczętą ludzką istotę, a zarazem mogąca wywołać wyjątkowo opłakane skutki w organizmie kobiety, ma być dostępna niczym tik-taki. Mądremu dość.

Wracając więc do tytułowego zagadnienia, przychodzi do głowy smutna refleksja. Życie życiu nierówne. Na tym Bożym świecie, jest jednak cień nadziei. Jest nim właśnie chrześcijaństwo. Zwalczane zarówno przez lewackich ideologów, jak i terrorystów spod znaku Boko Haram czy ISIS konsekwentnie, gdy jedni karabinami w Nigerii, na Bliskim Wschodzie czy w Azji próbują wymordować uczniów Chrystusa, drudzy w Europie i Ameryce paragrafami, demoralizacją i bluźnierczymi pokazami, uczynić z chrześcijan ludzi drugiej kategorii, by nie przeszkadzali w dalszym szerzeniu cywilizacji śmierci, ci właśnie chrześcijanie, w odpowiedzi na terror organizują nabożeństwa pokutne i przebłagalne, modlą się o pokój a nawet za dusze zamordowanych bluźnierców, i w świecie, gdzie gdzie coraz więcej pojawia się tych, którzy zabijają ludzi w imię Boga, owi chrześcijanie konsekwentnie wyznają Boga, i głoszą wiarę w Boga, który pozwolił się zabić za człowieka, aby zmartwychwstając dać nam nowe życie.

Kilka lat temu, w ramach bardzo udanej kampanii społecznej można było zobaczyć klip, na którym elegancko ubrany sprzedawca zachwalał swój produkt. Zapewniał, że ma dostępny wyrób, którym handluje w różnych cenach i rozmiarach. Nawet tapicerka wewnątrz różni się w zależności od modelu. Zapewniał też, że rokrocznie ów produkt zamawiają tysiące ludzi, których bliscy wybierając się w podróż, nie wiedzą, że będzie ona ich ostatnią. Na koniec kamera pokazywała zamykające się wieko trumny. Taki już ludzki los. Nasz los. Nikt z nas nie wie, kiedy podróż lotnicza, kolejowa czy drogowa zamiast do wcześniej obranego celu, stanie się podróżą „one way” w kierunku nieba. Oby tylko nieba!

Ilekroć mamy do czynienia ze śmiercią człowieka, zwłaszcza młodego, świat na chwilę zaczyna wyglądać inaczej. Nabiera innych barw i ukazuje wartości, którym na co dzień nie poświęcamy często zbyt wiele czasu. Dla każdego kierowcy, który jest świadkiem wypadku, moment w którym bezpośrednio styka się walką o życie poszkodowanych w nim ludzi, staje się chwilą, w której przez moment jak bumerang powraca pytanie: co byłoby, gdybym to ja był na miejscu ludzi walczących o życie? Tak przynajmniej do niedawana mi się wydawało. Kiedy jednak widzi się, jak obok wręcz sprasowanych samochodów i płonącego na drodze paliwa, przejeżdża kilka aut nie zatrzymując się, mimo, że na miejscu nie widać nikogo, kto udzielałby pomocy poszkodowanym, jak było to 11.11 na DK nr 19, rodzi się inne pytanie: co stało się z naszym człowieczeństwem? Czy „halloweenowe klimaty” całkowicie już zamieniły powagę, z jaką traktowaliśmy sprawy życia i śmierci, na głupawą zabawę z wyścigiem po cukierki w tle?

„Świat się zmienia”, słyszę jakże często w rozmowach z ludźmi. „Młodzież jest taka i owaka”, mawiają inni, bynajmniej nie traktując tych słów jak komplement. Jeszcze inni wskazują winnych za ten stan rzeczy, często wyliczając jednym tchem winy jednych, rozciągając je na innych. Patrząc obiektywnie na dobro i zło, trzeba przyznać, że owszem, jest tego sporo. W kontekście medialnych komentarzy do synodu poświęconego rodzinie, osobiście słyszałem od wielu ludzi słowa żalu, że zabrakło wsparcia dla tych, którzy walczą o życie zgodne Ewangelią, choć jest im coraz trudniej. Permisywizm moralny, kpiny środowiska, czasem rodzące się zwątpienie, czy wierność, czystość przedmałżeńska mają jeszcze sens? Co dalej z przesłaniem Ewangelii dotyczącym nierozerwalności małżeństwa, świętości ludzkiego ciała, szacunku dla samych siebie i dla innych? Pan Jezus naciskany przez faryzeuszy, aby nakazał zamilknąć tym, którzy śpiewali mu hosanna, powiedział, że jeśli oni umilkną, kamienie wołać będą.

Kiedy z różnych względów coraz trudniej usłyszeć głos dowartościowujący moralność, czyli normalność, a w to miejsce coraz głośniej daje się słyszeć hałas narzucający chore ideologie, czyli patologie, wręcz bezcennym staje się osobiste świadectwo człowieka, kimkolwiek by nie był. Świeckim, czy duchownym. Taki głos, jest jak ów wołający kamień, który krzyczy hosanna Jezusowi, kiedy inni milczą. Boża Opatrzność prowadzi nas tak, aby w każdej chwili naszego życia naprowadzić nas na drogę zbawienia. Te słowa streszczające naukę Katechizmu słyszał zapewne każdy katolik. Kiedy jednak dane jest nam choć przez chwilę, i „niby” przypadkiem, spotkać ludzi, zwłaszcza młodych, których postawą, słowami i zachowaniem człowiek się buduje, warto pamiętać, że nie stało się to przypadkiem. Ma Pani rację, Pani Kingo – to ręka Opatrzności. To niejako pocztówka przesłana nam przez Pana Boga, na odwrocie której napisał: „Pamiętam o Was, i pomogę wam wytrwać. Dajcie mi od siebie, co możecie dać, a JA wezmę to i przemienię w to, co JA Wam mogę dać, i oddam Wam to przemienione. Wtedy zrozumiecie, co znaczy miłość, dobro, prawda i piękno. Pozdrawiam. Wasz Tata z Niebios”.

Czyż nie ma się wówczas takiego wrażenia? Czyż nie chce się wówczas na nowo żyć Ewangelią i dostosowywać swoje życie do niej, zamiast ją naciągać do własnego życia? Wszak całe nasze życie to podróż „one way”, gdziekolwiek byśmy nie podróżowali. Od nas tylko zależy, czy będzie to kierunek do nieba. Łączę pozdrowienia dla uczestników przejazdu „Kraków express” ;), w szczególności Pań Kingi i Aleksandry i życzę wytrwania w dobrym oraz nieustannego doświadczania opieki Bożej Opatrzności.

Nawet nie zdawałem sobie sprawy, że krótki i życzliwy, choć nieco moralizatorski komentarz pod „zmianą statusu” jednego z moich uczniów wywoła taką lawinę komentarzy, by ostatecznie zakończyć się stwierdzeniem: „ksiądz jaki fejm xD”.  Miało być lekkie „correctio fraterna” z dużą dozą uśmiechu i życzliwości, a wyszła istna katecheza na Facebooku, prowadzona online do późna w nocy. Cóż, w takich chwilach lepiej można zrozumieć Ewangeliczne „nastawaj w porę i nie w porę”.

Zresztą takie nieplanowane katechezy wychodzą czasem najlepiej i pozostawiają w pamięci głęboki ślad chwilowej rozmowy na poważne tematy. Podobnie było dzisiaj. Najpierw doroczna msza św. harcerska w bazylice oo. Dominikanów, a później po raz pierwszy wspólny, ogromny krąg harcerski wprost w centrum Starego Miasta. Jakie było zdziwienie przechodniów i turystów, gdy kilkuset harcerzy wraz ze swoimi kapelanami zrobiło ogromny krąg, by odśpiewać „Bratnie słowo” i puścić „iskierkę przyjaźni”. Zanim się to stało, przemówił, a raczej próbował coś wykrzyczeć jeden z harcerzy ZHR u, mówiąc, że jest to dla niego wyjątkowy dzień. Wkrótce, obok niego zjawił się młodszy kolega z jakimś pakunkiem w ręku.

„Zaczekaj,  chcę to zobaczyć” usłyszałem z tyłu głos jakiejś dziewczyny. Odwracając delikatnie głowę zobaczyłem kilkoro młodych ludzi pomiędzy 25 – 30 lat. Wtem, w sam środek owego kręgu wywołana została harcerka „siostrzanej” Zawiszy, a zza szarego papieru, jakim zapakowany był tajemniczy pakunek w ręku sprawcy owego zamieszania wyłonił się cudowny bukiet róż. Dalej było już jak w bajkach, które kiedyś opowiadano grzecznym dziewczynkom na dobranoc. On, harcerz, w mundurze na środku miasta, przyklęka przed nią, na kolano i prosi, aby została jego żoną. Zaskoczenie nas wszystkich było tak wielkie, że warto było znaleźć się na ową chwilę w tym czasie im miejscu, aby móc to zobaczyć i o tym napisać. Nie było już słychać co dalej mówili, ale chyba powiedziała „tak”, bo za chwilę powstał był ów dżentelmen z kolan i rzucił się jej na szyję, a kilkaset ludzi naraz zaczęło bić brawo.

„Ja chcę już stąd iść”, usłyszałem z tyłu głos tej samej dziewczyny, która rozpromieniona uśmiechem jeszcze chwilę temu mówiła do chłopca, obok którego stała, że chce tu zostać i chwilę popatrzeć. Przez te dłuższą chwilę jakoś dziwnie tylko jej oczy stały się bardziej szklące, uśmiech zniknął z twarzy i szybko oddalili się wszyscy znikając pośród innych ludzi…  Wiecie może dlaczego…?

Z pozdrowieniami dla zakochanych, z przestrogą dla tych, co im się tylko wydaje.