„Wstań, unieś głowę, wsłuchaj się w słowa

Pieśni o małym rycerzu

Choć mały ciałem, rębacz wspaniały

Wyrósł nad pierwsze szermierze

I wieki całe będą śpiewały

Pieśni o małym rycerzu…”

 

Przez całe wieki, jak świat daleki, byli i są bohaterowie. Ma ich każdy naród, i każda ziemia czci takich, którzy przychodząc do nas od czasu do przypominają nam o wartościach ważniejszych niż życie. Porusza nas ich życie, czyny, jakich dokonali, ale po wielokroć przemawia do nas ich śmierć.

Od kilku dni świat żyje walką o życie małego Alfiego  wbrew decyzji lekarzy, wbrew woli kreującego się na pana życia i śmierci brytyjskiego sądu. Dziś rano wszyscy, śledzący tę nierówną walkę małego chłopca z bezduszną machiną (nie)sprawiedliwości odczytali wpis ojca tego Małego Rycerza, w którym informuje, że jego synek odszedł.

Wielu z nas poczuło, że przegrało tę nierówną walkę. Oto cywilizacja śmierci zatknęła kolejny wieniec zwycięstwa, zdobywając kolejne, do tej pory zdawałby się, niezdobyte tereny. Roześmiała się w twarz nie tylko rodzicom chłopca, ale także Ojcu Świętemu, autorytetom Włoch i Polski, którzy zaangażowali się tę sprawę. Ciężko chore dziecko odebrane rodzicom, skazane na śmierć przegrało nie tylko z prawami natury, ale także z nieludzkim systemem totalitarnym, jakim jest tzw. „demokracja liberalna”. Czy zatem ponieśliśmy sromotną klęskę? Czy śmierć Małego Rycerza rozproszy tłumy protestujących na całym świecie? Czy zerwie ten niezwykły łańcuch serc, zjednoczonych w walce o coś znacznie więcej, niż życie śmiertelnie chorego chłopca? To zależy tylko od nas. Od motywów, jakimi kierowaliśmy się wyrażając współczucie, angażując się w internecie i życiu publicznym. Zanim  jednak powrócimy do swoich zajęć, nim stwierdzimy, że wszystko już zostało stracone, zanim wywiesimy białą flagę i poddamy się bez walki libertyńskiemu totalitaryzmowi, jaki spowija dziś Europę, mieniącemu się o ironio, jako liberalizm, wsłuchajmy się w pytania, na które warto, byśmy poszukali odpowiedzi.

Zatem, choć ugięci pod ciosem zadanym naszym wyobrażeniom o wolności, sprawiedliwości  i prawie, rozproszeni w przeżywaniu tej nietypowej żałoby, spoglądamy na zdjęcia dziecka, którego nawet nie znaliśmy. Nie widzieliśmy na oczy i nigdy nie wymienili z nim uśmiechu, nie uścisnęli ręki jego ojcu, nie zapytali matki o to, jak sobie radzi w tej rozdzierającej serce sytuacji.

Spoglądamy na Małego Rycerza, na którego wyrok wydało historyczne, potężne imperium, rządzące kiedyś ogromną częścią świata,  na Śpiącego Rycerza, przeciwko któremu system wysłał dziesiątki uzbrojonych funkcjonariuszy i ochroniarzy. Wprowadził ukrytą cenzurę i zapowiedział pozwy, przeciwko internautom.

Zatem, osłupiały i pełen niedowierzania, pytam ciebie, Aniołku, kim Ty jesteś?  Kim jesteś Mały Rycerzu, przeciwko któremu współczesny świat zmobilizował tak potężne siły? Czego bali się twoi wrogowie, krzyczący równie głośno, jak ci przed dwoma tysiącami lat, kiedy wołali: „my mamy prawo, a według prawa powinien on umrzeć”? Jaka moc spoczywa śpiąca dziecinko w twojej niemocy, że tylu ludzi przechodzących na co dzień obojętnie obok ludzkiego cierpienia i niewypowiedzianych tragedii, teraz zatrzymało się na chwilę w tym szalonym pędzie by wyrazić podziw dla twej nierównej walki, aby wesprzeć przełykających gorzką łzę twoich rodziców?

Spoglądam dziś na tych ludzi, którym moce ciemności zdają się ryczeć w twarz, czytam słowa niedowierzania i rozpoznaję obraz bólu i rozpaczy w twarzach nieznanych mi ludzi. I pytam, raz jeszcze pytam, ciebie, Mały Bohaterze, jaką prawdę chcą ukryć ci, którzy krzyczą na pierwszych stronach gazet o cierpieniach świątecznych karpi i torturach kur, znoszących jajka na wielkanocne pisanki, a teraz milczą, zaś ich milczenie wydaje się być bardziej wymowne, niż nasz wspólny krzyk żalu i rozpaczy.

Szukam pomiędzy natłokiem różnych newsów i bardziej lub mniej sprawdzonych informacji nazwisk polityków dumnie rządzących naszą ojczyzną i całą Europą, apelujących kilka tygodni wstecz o zakaz hodowli norek i innych futrzaków, oraz rozczulających się nad dramatem nieletnich zabieranych na polowania. Przegrzebuję kolejne strony w poszukiwaniu apeli do światowych trybunałów i pozwów składanych w zjednoczonej Europie, jak te, które składają „zatroskani rodzice” przeciwko fundacjom ukazującym prawdę o mordowanych przed narodzeniem dzieciach, gdyż gorszy to ich wrażliwe maleństwa i ukazuje przed czasem prawdę o świecie, w którym żyjemy na co dzień.

Szukam, ale jedyne co największe przeglądarki podpowiadają mi na kierowane zapytania, to jakże znane słowa polskiego artysty, których dźwięk jakoś dziwnie kołacze się w mojej głowie” „Europo, Pan nad Tobą płacze. Za trzydzieści srebrników kupujesz święty spokój…”.

Dziś „zostawiłeś swą tarczę”, Mały Rycerzu i poszedłeś na spotkanie z Wielkim Rycerzem, który jako jedyny zwyciężył już świat. Odniósł zwycięstwo nad grzechem i śmiercią. Dziś zostały nam tak skrzętnie sprzątane spod placówek dyplomatycznych UK świece, pluszaki i telefon głuchy. I słowa jakże dobrze nam Polakom znanego wiersza. „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą”. Śpieszmy się kochać tych, których skazano także w naszej ojczyźnie na śmierć, mimo, że nie zdążyli jeszcze się narodzić. Kochajmy maleństwa, które miały jeszcze mniej szczęścia, niż nasz Dzielny Wojownik, bo bez sądu, bez prawa do obrony i nawet fasadowego procesu, na żądanie matki wciąż zabija je się także w polskich klinikach.

Zatem?

„…Ty, któryś w boju i ty, coś w znoju

I ty, co liczysz i mierzysz

Wstań, unieś głowę, wsłuchaj się w słowa

Pieśni o małym rycerzu…”

P.S. Zapraszam na mszę św. w intencji o zwycięstwo cywilizacji życia oraz za rodzinę, przyjaciół Alfiego, oraz wszystkich zaangażowanych w pomoc i obronę życia.

Msza św. w kościele p.w. Nawrócenia św. Pawła w Lublinie 28.04.2018 o godz. 18.30 (https://www.facebook.com/events/444058062713643/)

Dla przebywających poza Lublinem będzie transmisja online. Link https://www.youtube.com/channel/UC5IWdc_rmRWJTUQFszKxPLA/live

Śledząc doniesienia medialne od kilku kolejnych dni zastanawiam się, czy tytuł, jakim zacząłem ten wpis nie jest oby nazbyt optymistyczny. Kiedy dobiegła końca Druga Wojna Światowa, a okaleczona fizycznie i moralnie ludzkość próbowała na nowo poskładać porozbijany na kawałki świat, wielu mówiło o końcu cywilizacji. Oto ludzie ujawnili z całą mocą głębią swojej  nieprawości, jaką skrzętnie skrywała przez całe wieki nasza natura. Jakby mało było doświadczeń związanych z narodowym socjalizmem, nagle pół Europy znalazło się pod panowaniem socjalizmu w wersji sowieckiej. Pakt w Jałcie przypieczętował tragiczny podział tego, co jeszcze ocalało z wojennej zawieruchy.

Szukając resztek sprawiedliwości, obolała ludzkość urządziła spektakularny proces hitlerowskich zbrodniarzy w Norymberdze. Na nic zdały się wtedy argumenty obrony, że w Niemczech obowiązywało prawo, na podstawie którego oskarżeni działali, a wykonując rozkazy spełniali tylko swój żołnierski obowiązek. Wyroki, jakie zapadały, były dalekie od moralnego czy symbolicznego potępienia totalitarnego ustroju. W wielu wypadkach była to kara śmierci. Co ciekawe, podstawą tego procesu było prawo naturalne. Głębokie przekonanie, że prawo do życia, jest niezbywalnym prawem każdej istoty ludzkiej. Nie człowiek drugiemu je nadał i nie on może go pozbawić. Człowiek, czy zgadza się na to jakiś ustrój wymyślony przez szaleńca czy geniusza, jest kimś a nie czymś. Nikt też nie ma prawa kwestionować człowieczeństwa drugiego, bez względu na rasę czy wyznawaną przez niego religię. Prawo naturalne, uznaje prawo do życia za absolutny fundament wszelkich innych praw. Dopiero za prawem do życia idą inne niezbywalne prawa człowieka, takie jak do rodzicielstwa, poznania prawdy czy wyboru dobra. Człowiek jest istotą natury rozumnej i wolnej. Dopóki nie jest ubezwłasnowolniony czy zmanipulowany bierze odpowiedzialność za swoje czyny.

Dramat małego chłopca i jego rodziców, jaki obserwujemy od kilku dni, jest kolejną odsłoną wojny światów. Ścierania się cywilizacji życia z cywilizacją śmierci. Niestety, ludzkość przegrała już wiele bitew na tym polu walki. Od całych dekad obowiązujące w  wielu krajach, w tym w wielu wypadkach w Polsce, przyzwolenie prawne na zabijanie dzieci przed narodzeniem. W wielu krajach jest ono już rozciągane na uśmiercanie dzieci narodzonych, na eutanazję chorych i niesamodzielnych aż wreszcie co dostrzegliśmy przez chwilę, na ubezwłasnowolnienie ciężko chorego dziecka wbrew woli rodziców i uniemożliwienie szukania dla niego bezpiecznego miejsca gdzie indziej na świecie.

Słowa oburzenia, protesty pod konsulatami, maskotki, hasztagi, rozgrzany do czerwoności facebook, petycje do Jej Królowej Mości i …całkowita bezradność. Wyuczona przez lata i przetestowana przez gejowskich działaczy, zwolenników aborcji, różnej maści obrońców kornika, świątecznych karpi, norek i pszczół oraz wszystkiego, co nosi znamiona życia, wszystkiego, oprócz człowieka. Pytamy się, wprawieni w osłupienie, jak to możliwe? Kto aż tak nienawidzi rodzaju ludzkiego? Jak to się stało, że obudziliśmy się z przysłowiową ręką w nocniku, a ziemskie autorytety nadają sobie prawa, równe prawom starożytnych władców uważających siebie za bóstwa na ziemi?

Wczoraj wraz z Fundacją pod Damaszkiem ogłosiliśmy mszę św. w intencji Alfiego oraz o zwycięstwo cywilizacji życia. https://www.facebook.com/events/444058062713643/ Śledząc ruch na portalach społecznościowych, gdy chodziło o protest pod konsulatem, wysłanie petycji, czy spam nazywany tzw. łańcuszkiem szczęścia, udostępnień, zaproszeń i deklaracji wzięcia udziału, byłoby bez liku.  Jednak gdy chodzi o stanięcie przed Królem Wszechświata, my jako ludzie wierzący zwyczajnie odpuszczamy. Msza św. – jedyny taki moment, gdzie można stanąć na żywo pod krzyżem Chrystusa, i na Jego Święte Rany błagać o zmiłowanie nad szalonym światem, praktycznie przechodzi bez echa.

Nic więc dziwnego, że nasze protesty, apelacje i spektakularne pomysły przypominają krzyki skazańca w dźwiękoszczelnej celi, podczas gdy obok, w niezmąconym spokoju kreując się na panów życia i śmierci, przygotowują egzekucję nie tylko małego Alfiego, ale resztek cywilizacji opartej na fundamencie judeochrześcijańskim.

Warto więc pamiętać, że człowiek, który odrzuca Boga, ulega pokusie, że jemu należy się Tron Najwyższego, bardzo szybko spostrzeże się, że stał się niewolnikiem. Wtedy jednak często bywa już za późno. „Bo jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, jedynie na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi.” Jeśli więc my, katolicy  odpuszczamy audiencję u Pana Świata, bardziej wierzymy w moc pluszowego misia czy petycji do Królowej, nie dziwmy się świat nas wyrzuca na margines i depcze jak zwietrzałą sól.

„Weźmy się do roboty, i zróbcie to”, głosi znane, ironiczne porzekadło z czasów PRL u. Jednak jak się okazuje ma ono szerokie zastosowanie w tym, co nazywamy tzw. współczesną debatą publiczną.  Podnosząc temat frontalnego ataku na stwórczy akt Boga, poprzez zanegowanie świętości ludzkiego życia, stworzenia człowieka jako mężczyzny i kobiety, oraz postawienia człowieka, aby panował nad ziemią, obiecałem w kolejnych wpisach odnieść się do metod, jakimi udaje się Złemu, który przecież jest ojcem kłamstwa, wmówić ludziom, skądinąd inteligentnym i uczonym, tak oczywiste bzdury, jak np. to, że może sobie ktoś wybrać płeć, czy że popełniając grzech sodomski i na dodatek domagając się adopcji dziecka, tworzy jakiś alternatywny model rodziny.

Pierwszą z metod stosowanych przez zwolenników cywilizacji śmierci, jest zafałszowanie obrazu rzeczywistości. Tak dokona się grzech Adama i Ewy. Oto Szatan najpierw wyolbrzymia Boży zakaz, („Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?”). Następnie przypisuje Bogu złe intencje i sam jawi się jako kreator nowego, wspaniałego porządku,  jaki da ludziom poskąpiony przez Boga prawdziwy stan szczęścia. Obiecuje im, że „poznają dobro i zło”, jeśli tylko przekroczą Boży zakaz.

Szatan od samego początku, jak powiedzielibyśmy sobie dzisiaj, ustawia sobie swoje ofiary w narożniku, zafałszowuje obraz rzeczywistości i skłania do grzechu, pozostawiając je później na pastwę losu. Tyle z początków księgi Rodzaju. Co dzieje się dziś? Oto cała ta machina zła, nazywana przez św. Jana Pawła II „strukturami grzechu”, wykorzystuje ten prastary mechanizm, aby pokonać cywilizację życia.

W wielu krajach Europy Zachodniej sytuacja zaszła już tak daleko, że owe błędy antropologiczne, fałszywe postrzeganie człowieka, nazywane niekiedy homoherezją, uzyskało rangę świeckich dogmatów, strzeżonych paragrafami kodeksu karnego. Takie próby podejmowane są także w Polsce. Znów jednak rodzi się pytanie, jak to możliwe, że ludzie myślący dopuścili do sytuacji, w której nie tylko publicznie gloryfikuje się postawy sprzeczne z naturą, ale próba ich krytyki, podejmowanie badań naukowych nad tymi zjawiskami, skutkują medialną i polityczną „klątwą”? Jak to się dzieje, że w imię „wolności słowa” piętnuje się upublicznianie badań człowieka, mającego tytuł naukowy, jak to możliwe, że w imię „wolności religijnej” wytacza się sprawę karną szwedzkiemu pastorowi, za cytowanie Biblii w kwestii homoseksualizmu, jak to się dzieje, że ludzie, którzy najgłośniej nawołują do przyjmowania islamskich imigrantów, chcą ulokować ich w lokalach socjalnych, pomiędzy zwykłymi obywatelami, sami odgrodziwszy się od reszty społeczeństwa wysokimi płotami w luksusowych apartamentach, stawiając na straży uzbrojoną ochronę i z trybun parlamentarnych oraz w prasowych wywiadach wypowiadając się samemu zdecydowanie przeciwko prawie do posiadania broni przez zwykłych obywateli? Cóż, wydaje się, że historia zatoczyła koło i znów, w kolejnej odsłonie, jakbyśmy słyszeli, „wicie, Towarzysze, weźmy się i zróbcie to.”…

Ostatnie dni roku liturgicznego wprowadzają nas w atmosferę wydarzeń, jakie mają poprzedzić koniec świata i ponowne przyjście Pana. Koniec świata ludzie wyobrażają sobie na różne sposoby. Najczęściej wiążą go z jakimś ogólnoświatowym kataklizmem, kosmiczną katastrofą, czy wręcz atakiem obcej cywilizacji. Z religijnego punktu widzenia wiemy jedno. Dzień ten nadejdzie niespodziewanie, i o owym dniu, wie tylko Bóg. Nikt inny nie zna dnia ani godziny. Jednak Chrystus Pan zachęca nas do rozpoznawania znaków czasu, czuwania, aby Pan, kiedy przyjdzie nie zastał nas nieprzygotowanych.

Aby dobrze rozeznać znaki czasu, warto sięgnąć do pierwszych rozdziałów księgi Rodzaju i zobaczyć, jakie wnioski teologiczne płyną z biblijnych opisów. Oto na samym początku Bóg stwarza świat. W jednym z opisów najpierw go urządza, a na koniec, jako koronę dzieła stworzenia, stwarza człowieka, co ważne, stwarza go jako mężczyznę i kobietę. Następnie poddaje im stworzony świat, aby czynili sobie ziemię poddaną.

Grzech, który przychodzi na świat przez zawiść diabła, psuje relacje pomiędzy Bogiem i ludźmi, pomiędzy samymi ludźmi, i co istotne, nawet pomiędzy tym co duchowe i tym co cielesne w człowieku, nie wspominając już o relacjach pomiędzy człowiekiem a stworzonym światem. Zbawienie dokonane przez Jezusa ma prowadzić do odnowienia wszystkiego w Chrystusie. Zbawiciel mówi, „oto wszystko czynię nowe”. Ten konflikt istniejący na czterech wymienionych powyżej frontach w walce o wieczne szczęście człowieka, może i musi być przezwyciężony z pomocą łaski Bożej. Człowiek z pomocą Chrystusa musi dążyć do przywrócenia pierwotnego ładu w świecie, poczynając od własnego serca.

Niestety, ów stan nieładu, można by nawet rzec, że wojny, doskonale wykorzystuje Zły, próbując zniszczyć piękno i dobro dzieła stworzenia, jakie miało ono u zarania dziejów. Co ciekawe, czyni to w znany nam sposób, używając pięknych haseł, ale o zupełnie zmienionym, zatrutym przez fałszywe ideologie znaczeniu. O tym, jednak więcej następnym razem.

Jak więc ma się dziś Boży zamysł w świecie? Jakie trendy i jakie kierunki zmian popychają ludzi współczesnych do działania? Zacznijmy od samego dzieła stworzenia świata. Pismo św. wyraźnie pokazuje, że świat został stworzony dla człowieka i jemu poddany. Tymczasem dziś człowiek coraz częściej ukazywany jest jako szkodnik, który tylko niszczy świat. Pod skądinąd ważnymi postulatami troski o dzieło stworzenia, szerzy się ideologię, gdzie na uwagę zasługuje każde zwierzę i roślina, gdzie chroni się „klimat” i „adoptuje” owady i dzikie zwierzęta ale ciągle poszerza się możliwości zabijania człowieka. Terroryzm, aborcja eutanazja, prześladowane chrześcijan i ekspansja islamskiego terroru, to współczesny poligon Złego, który pokonany na Golgocie nie może uderzyć w Boga, stąd całą zaciekłość kieruje w Boże Dzieci, siejąc strach i zagładę. Oba zbrodnicze systemy, które wytoczyły morze krwi w XX wieku, nie mają tyle ofiar na sumieniu, ile pochłonęła sama tylko aborcja.

Na tym jednak działanie Złego się nie kończy. Bóg bowiem stworzył człowieka jako mężczyznę i kobietę oraz polecił im zaludnić ziemię. Uderzenie w życie poczęte, jest więc ciosem w samą istotę Bożego zamysłu względem świata, a pogwałcenie najbezpieczniejszego miejsca dla dziecka, jakim było miejsce pod sercem matki, jest profanacją największego sanktuarium życia i miłości. Prawdziwym jednak szczytem manipulacji Złego, jest wmówienie ludziom, że płeć jest kwestią umowną. To niebywałe, że człowiek, który wylądował na księżycu, rozbił atom, jest w stanie wysyłać sondy i statki kosmiczne na peryferie naszego układu słonecznego, jest w stanie uwierzyć w takie bzdury i pod pozorem nauki wykładać je na współczesnych uniwersytetach. Nie chodzi tu bynajmniej o taki czy inny stosunek do zagubionych, potrzebujących modlitwy i nawrócenia ludzi, ale o pogardę dla prawdy i największe szyderstwo świata, względem Boskiego aktu stwórczego, w którym stworzył człowieka mężczyzną i kobietą.

Śmierć pod sercem matki, odarcie człowieka z kobiecości i męskości, wmówienie ludziom, że to świat ma panować nad nimi, a nie oni nad światem to bardzo zły znak czasów w których żyjemy. Zasadnym pozostaje więc pytanie postawione w tytule, „ile czasu nam pozostało”…?

„Nie ma wolności dla wrogów wolności„, powiedział ongiś przywódca jakobinów, Louis de Saint – Just. W dziedzictwie Rewolucji Francuskiej, której do dziś symbolem i narodowym świętem Francji pozostaje zburzenie Bastylii, pojęcia takie jak wolność, prawa człowieka czy wolność słowa mogą łatwo wprowadzić nas w błąd. Co innego bowiem rozumiemy pod tymi słowami my, którzy dzięki chrześcijaństwu rozumiemy, że godność człowieka przynależy każdemu, co innego wyznawcy różnych ideologii, którzy świat podzieli na ludzi, podludzi, nieludzi itp. Ideologii, które wytoczyły w historii całe morze krwi.

Jak wyglądały narodziny „wolności, równości i braterstwa„? François-René de Chateaubriand opisał to następująco: „Wśród morderstw oddawano się orgiom, jak podczas zamieszek w Rzymie za Otona i Witeliusza. W dorożkach paradowali ?zdobywcy? Bastylii, szczęśliwi pijacy ogłoszeni zwycięzcami w szynkach; ich eskortę stanowiły prostytutki i sankiuloci, którzy zaczynali już rządzić. Przechodnie z czcią strachu odkrywali głowy przed tymi bohaterami, z których kilku wskutek wyczerpania nie przeżyło triumfu. Mnożyły się klucze do Bastylii; rozsyłano je do wszystkich liczących się głupców na cztery strony świata.”

Gdy poranek odsłonił „ohydę spustoszenia„, trzeba było tworzyć mit. „Przywódcy lewicy ? pisze Pierre Gaxotte ? „wnet użyli wszelkich środków, ażeby popełnione zbrodnie przedstawić jako czyny bohaterskie i w ten sposób usprawiedliwić podżegaczy. Legenda o Bastylii zrodziła się w cztery godziny po jej zdobyciu. I oto 15 lipca rentierzy paryscy, którzy obudzili się rano zawstydzeni i zaniepokojeni z powodu ustąpienia przez siebie pola mordercom, dowiedzieli się nagle, że nigdy nie było żadnych morderców, że cały naród powstał dla obrony wolności i że zabójstwo de Launay?a i de Flesselles?a stanowiło po prostu wzniosły objaw wszechwładnej sprawiedliwości narodowej.„

Tak było kiedyś, gdy rodziły się mechanizmy niegodziwości powielane do dziś z lubością i rozkoszą przez duchowych synów i córki spuścizny Wielkiej Rewolucji Francuskiej. Mit wolności, praw człowieka i rzekomego braterstwa wykreowany w tamtych czasach zbiera do dziś ogromne żniwo. Do dziś, jedni, nawet przyłapani na gorącym uczynku, mogą od razu liczyć na sowicie opłacanych obrońców, inni, bez sądu i procesu, bez prawa do obrony na skutek zwykłego pomówienia mogą zostać publicznie zlinczowani i zniszczeni. Jedni jedynie „mijają się z prawdą„, inni, wystarczy że mają cywilną odwagę mówić o znanych sobie faktach, stają się „kłamcami„, „siejącymi nienawiść” ect. Do dziś, jedni mogą w majestacie prawa publicznie znieważać największe świętości, takie jak Pismo Święte, krzyż, tłumacząc to „wolnością twórcy„, inni, za to, że „nie skorzystali z okazji, aby siedzieć cicho„, nazywani są określeniami, które w normalnych okolicznościach podpadały by pod paragraf. Czemu zatem często nie podpadają?

Dzieje się tak dlatego, ponieważ żyjemy w czasach starcia cywilizacji, jak mówił święty Jan Paweł II, czasach starcia pomiędzy cywilizacją życia, a cywilizacją śmierci. Ludzie wierzący, zwłaszcza katolicy, dla wielu piewców moralnego zepsucia są „wrogami wolności„. Nie stosuje się więc względem nich żadnych praw. Domniemanie niewinności? A skądże! Prawo do obrony? Niech ktoś spróbuje! „Żadnej wolności dla wrogów wolności„! Oto niepisana odpowiedź naszych oponentów na nasze niepisane pytania i wątpliwości. „Żadnych złudzeń Panowie, wy będziecie następni. Już po was idziemy…„, zdaje się mówić głos historii tym, którzy myślą że w czasach próby milczeniem i ustępstwami kupią swoje bezpieczeństwo. Beniamin Franklin powiedział kiedyś „Gdy dla tymczasowego bezpieczeństwa zrezygnujemy z podstawowych wolności, nie będziemy mieli ani jednego, ani drugiego.” Cóż zatem robić, gdy krzyk nienawiści zdaje się być główną siłą cywilizacji śmierci? Odpowiedź znajdziemy w Ewangelii: „Gdy więc to wszystko zacznie się dziać, nie traćcie nadziei, ponieważ wasze ocalenie będzie bliskie!” Łk 21,28