Rozpoczęty dopiero cały adwent jest dla nas wielką okazją, aby umocnić naszą wiarę. Czy jednak wiara jest czymś, co da się zmierzyć? Jak ocenić, czy mamy wiarę dużą czy małą? Ile razy słyszy się, że nikt nie dał nam prawa do tego, aby oceniać, czyjąś wiarę, by mówić, że ktoś wierzy bardziej lub mniej. Kiedy jednak sięgniemy do Ewangelii zobaczymy, że Zbawiciel wiele razy krytykował współczesnych sobie mówiąc, że jeśliby mieli wiarę taką jak ziarnko, gorczycy powiedzieliby górze lub roślinie, aby się rzuciła w morze, a ta byłaby im posłuszna. Co ciekawe, na kartach Ewangelii Zbawiciel wielokrotnie stawia za przykład pogan. Tym samym niejako zawstydza Izraelitów. Oto bowiem potomkowie patriarchów i proroków, spadkobiercy i depozytariusze Objawienia nie dostrzegają znaków czasu, nie potrafią otworzyć serc na głos przychodzącego Pana.

Czyżby Jezus stawiając Żydom za przykład pogan chciał pobudzić gorliwość? A może była to ówczesna wersja powiedzenia, żen ci, którzy przychodzą do synagogi i powołują się na Abrahama, są gorsi od pogan, którzy nie znają Objawienia i nie oddają czci prawdziwemu Bogu? Być może wielu z tych, którzy dzisiaj są skonfliktowani z Kościołem i dawno już porzucili życie religijne tak właśnie interpretowałoby ów fragment. Jednak Zbawiciel nawet w najmniejszym stopniu nie wypowiadał się przeciwko Świątyni. Nie lekceważył proroctw, nie odcinał się ani od Abrahama, nie od Mojżesza. Co więcej, tak wiele razy na kartach Ewangelii podkreśla, że proroctwa, które dotyczyły się Jego przyjścia, muszą się wypełnić. Kiedy jako 12 letni chłopiec zostaje w świątyni, napomina swoją matkę i opiekuna, że przecież powinni wiedzieć, iż będzie w tym, co należy do jego Ojca. W interpretacji Zbawiciela świątynia jest zdecydowanie Domem Najwyższego. Proroctwa, które zostały przekazane ludziom w czasach Starego Testamentu są świętością, której nie można odrzucić.

Dlaczego więc faryzeuszy i uczonych w piśmie, a także postronnych słuchaczy Jezusa spotyka taka reprymenda? Otóż Jezus przyszedł na świat, aby zbawić każdego człowieka. W pierwszej kolejności posłany jest do domu Izraela, aby odszukać i sprowadzić z powrotem to, co zginęło, jednak w dalszej kolejności Jego zbawienie stanie się udziałem wszystkich narodów. Jezus nie dyskredytuje więc świętości. Nie znosi kultu. Nie potępia modlących się i składających ofiary. On jedynie wychodzi na spotkanie człowieka. Zarówno tych, których miało do Niego przeprowadzić Prawo Mojżeszowe, jak i tych, którzy poprzez naturalne światło rozumu ludzkiego oraz odczytywanie znaków czasu uznają swoją małość i pokornie poddają się Jego władztwu.

Jeśli więc dziś nas chodzących do Kościoła, modlących się i składających ofiary ma ktokolwiek zawstydzać, to nie są to całą pewnością grzesznicy, którzy bluźnią Imieniu Bożemu. Nie są to z całą pewnością ci, którzy głośno krzyczą, że najgorsi są ci z pierwszych ławek i ci, którzy codziennie modlą się oraz chodzą do kościoła. Powodem naszego zawstydzenia są natomiast ci, którzy chociaż nie studiowali teologii, nie czytali pobożnych książek z wiarą dziecka potrafią odczytać znaki czasu i trwać w miłości Boga. Zawstydzają nas ci, którzy dziś biorą w obronę Kościół, na który codziennie inni wylewają hektolitry pomyj. Ludzie, którzy jeszcze pamiętają proste prawdy katechizmu i nie szukają okrągłych słów, aby wygładzić ostre słowa Zbawiciela. To ich Zbawiciel dziś pokazuje nam wszystkim i mówi: tak wielkiej wiary nie znalazłem pośród tych, którzy mieli jej nauczać i ją głosić.

Zatem w tym adwencie prośmy o wiarę dziecka, o to, abyśmy potrafili ufać bezgranicznie Bogu i wyczekując Jego przyjścia spoglądać w niebo nie z trwogą, lecz z nadzieją.

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 4, 2-6)
Radość zbawionych

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

W owym dniu Odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi przepychem i krasą dla ocalałych z Izraela. I będzie tak: Ktokolwiek pozostał żywy na Syjonie, i kto się ostał w Jeruzalem, każdy będzie nazwany świętym i wpisany do Księgi Życia w Jeruzalem.
Gdy Pan obmyje brud Córy Syjońskiej i krew rozlaną w Jeruzalem oczyści powiewem sądu i podmuchem pożogi, wtedy Pan przyjdzie spocząć na całej przestrzeni góry Syjonu i na tych, którzy się tam zgromadzą, we dnie jako obłok z dymu, w nocy jako olśniewający płomień ognia. Albowiem nad wszystkim chwała Pańska będzie osłoną i namiotem, by za dnia dać cień przed skwarem, ucieczkę zaś i schronienie przed nawałnicą i ulewą.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 122, 1-2.4-5.6-7.8-9)

Refren: Idźmy z radością na spotkanie Pana.

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: *
«Pójdziemy do domu Pana».
Już stoją nasze stopy *
w twoich bramach, Jeruzalem.

Do niego wstępują pokolenia Pańskie, *
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie, *
trony domu Dawida.

Proście o pokój dla Jeruzalem: *
Niech żyją w pokoju, którzy cię miłują.
Niech pokój panuje w twych murach, *
a pomyślność w twoich pałacach.

Ze względu na moich braci i przyjaciół *
będę wołał: «Pokój z tobą!».
Ze względu na dom Pana, Boga naszego, *
modlę się o dobro dla ciebie.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 80, 4)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić,
okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA (Mt 8, 5-11)
Wielu ze Wschodu i Zachodu przyjdzie do królestwa niebieskiego

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: «Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi». Rzekł mu Jezus: «Przyjdę i uzdrowię go».
Lecz setnik odpowiedział: «Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a słudze: „Zrób to!” – a robi».
Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: «Zaprawdę, powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i z Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim».

Oto słowo Pańskie.

Drugi dzień Świąt Wielkiej Nocy przynosi jakże ważne zwłaszcza dziś słowa Zbawiciela, w których zwraca się do niewiast ze słowami „nie bójcie się”. Te słowa są jakże ważne dla nas. Zostaliśmy złamani lękiem i piszę to zupełnie świadomie, bez Chrystusa sobie z nim nie poradzimy. Lęk dziś ogarnął cały świat. Patrząc na nasze polskie podwórko poważna część społeczeństwa została wystraszona doniesieniami o chińskim wirusie. Ci, którzy do końca się nie wystraszyli, zaczęli bać się mandatów wysokości ich rocznego przychodu, i to praktycznie bez możliwości odwołania. Politycy podzielili się na tych, którzy boją się zapowiedzianych wyborów i drugich, którzy boją się utraty władzy na skutek ich odłożenia w czasie. Nawet w kościołach lęk ogarnął nas wszystkich. Lęk, czy znajdzie się otwarty kościół i czy pozwolą nam uczestniczyć we mszy św, oraz lęk o to, czy w czasie mszy do kościoła nie wejdzie dwóch prowokatorów, jedne „na szóstego”, a drugi w roli „dokumentalisty” na potrzeby donosu… Lęk, Tak donosy przeżywają swój renesans. Na widok Policji wielu nie czuje się bezpieczniej, ale od razu budzi w sobie lęk. Przecież widzieliśmy we Internecie… Tymczasem ogromna część z tych ludzi z narażeniem własnego zdrowia i życia służy społeczeństwu. Czyż nie podobnie zasiano lęk wśród ludzi względem Kościoła? Oto wirus nie zagraża zgromadzonym w jednym miejscu politykom, jeśli są na służbie, w sklepie dopiero od konkretnej liczby. A w kościele? Wmówiono ludziom przychodzącym na mszę św, że są prawie jak mordercy. Oto „teologia lęku”

W ten wielkanocny czas spoglądam wstecz i odnoszę nieodparte wrażenie, że nasz świat skończył się na długo przed chińskim wirusem. Jak anestezjolog usypia pacjenta przed operacją, aby mógł zupełnie poddać się jego woli, tak my zostaliśmy na długo przed epidemią strachu „znieczuleni”, „uśpieni” przez medialną propagandę. Łudziliśmy się, że mamy zakorzenioną wiarę, że żyjemy w wolnym i tzw. demokratycznym społeczeństwie, że obrazki jak ze stanu wojennego dziś byłyby niemożliwe. Tymczasem międzysąsiedzkie donosy kwitną. Strach podzielił rodziny, a wielu w dobrej wierze twierdzi, że teraz dopiero Kościół ewangelizuje, bo wszedł w media… Cóż, o tym parę słów następnym razem. Media uśpiły społeczeństwo. W zależności od stacji zakodowano nam, kto wróg a kto swój. Przećwiczono nas jak na powszechnych manewrach, w jaki sposób się zachowamy i kogo będziemy słuchać. Kto będzie autorytetem, a kto zdrajcą. Epidemia strachu sprawiła, że maski opadły. Uśpieni ludzie jeszcze tego nie widzą. Obudzą się, gdy zainteresowani zakończą operacje na żywych organizmach naszych społeczeństw. Cóż z tego, że obudzi się wielu z nas bez serca a wielu innych bez rąk do pracy. Pozwoliliśmy, aby pozbawiono nas wcześniej wolnego myślenia, nie dziwmy się, że będzie nas można pozbawić wszystkiego…

Dziś jednak Chrystus mówi „nie bójcie się”. On zmartwychwstał. Dopóki nie przejrzymy na oczy, dopóki nie zaufamy jemu i nie przypomnimy sobie w co tak naprawdę wierzyliśmy przed epidemią strachu, nie zakosztujemy owoców wyzwolenia z niewoli lęku.

Czytania wg serwisu Katoli.pl https://www.katolik.pl/czytania-liturgiczne.html

„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?” Później już było tylko trzęsienie ziemi oraz lęk i niepewność. Jeszcze Józef z Arymatei dokonał pochówku. Ofiarował swój grób, opłakał Nazarejczyka.

Dziś w Wielki Piątek też zapanowała pustka w naszych kościołach a nawet na ulicach. Ludzie karmieni lękiem, bez prawa do zadawania pytań, straszeni i upokorzeni pouciekali spod krzyża.

Dziś w naszych kościołach nie ma już ciemnicy. One stały się ciemnicami. Głuchymi cysternami z kamienia. Stąd już się nie rozlega wezwanie do nawrócenia, nie ma krzyku rozpaczy ani też tej kojącej ciszy. Dziś kiedy zabrzmi podczas wieczornej liturgii „Ludu mój ludu, cóżem ci uczynił” ciężko będzie powstrzymać wzruszenie. W gąszczu restrykcji i sprzecznych zakazów, złamani w ciągu kilku minut zostaliśmy sami.

Jeszcze Jan z Matuchną stoi pod krzyżem Zbawiciela, jeszcze Piotr łka robiąc rachunek sumienia, i nawet Longinus przejęty i strwożony wyznaje „Ten prawdziwie był Synem Bożym” podczas, gdy świat nie widzi co się dzieje.

Zawsze ta cisza Wielkiego Piątku i Soboty niosła wiele nadziei, a zapach święconki przypominał, że wkrótce nastąpi zmartwychwstanie. Teraz pojedyncze osoby nawiedzające kościoły, i wciąż nowe zapytania, czy na niedzielę znajdzie się jakieś miejsce…

Absurd goni absurd i nikt o nic nie pyta. „Dokonali ludzie swego, zabili Sprawiedliwego.” Dokonali ludzie swego i pozamykali kościoły. Tylko politycy mają immunitet nadany wprost od chińskiego wirusa i pierwszeństwo w kolejce do laboratoriów i rządowych szpitali. Ich święta liczą się nade wszystko, nasze to tylko teatr… Pamiątka, którą możemy przeżyć przed telewizorem…

Nie macie pojęcia coście uczynili… Nie macie pojęcia, co czuje serce kapłana na progu zamkniętej świątyni, gdy dzieciom Bożym musi wyjaśnić, dlaczego w ojczyźnie wciąż są równi i równiejsi. Nie wiecie i nie chcecie wiedzieć, co czują spracowani lekarze, którzy dzwonią i szukają, gdzie można w tym trudnym czasie w dzień Zmartwychwstania w katolickim kraju przyjść na mszę świętą…

O, gdybyście widzieli te twarze stęsknionych staruszków, którzy w wojnę, za okupacji i za władzy sowieckiej zawsze byli w kościele gdy była Wielkanoc. Może to ich raz ostatni, gdy chcieli przyjść i przeżyć to, co przeżywali przez lat kilkadziesiąt… Odnaleźć szczyptę nadziei w tym bezdusznym świecie.

Czy wy rozumiecie?! Czy wy macie serce? Czy to tak trudno było odnieść te same zasady jakie macie dla innych, także dla wierzących?

Dziś, gdy Najświętszy Sakrament wystawimy w Grobie, gdy zapadnie cisza i zaczniemy czuwanie, pośród tak wielu niezwykle ważnych intencji daj Panie, abym jak Zdrowaś i Ojcze nasz powtarzał jeszcze jedną modlitwę. Wybacz im Ojcze, bo nie wiedzą co czynią…

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 52,13-53,12)

Przebity za nasze grzechy

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Oto się powiedzie mojemu słudze, wybije się, wywyższy i wyrośnie bardzo. Jak wielu osłupiało na jego widok, tak nieludzko został oszpecony jego wygląd i postać jego była niepodobna do ludzi, tak mnogie narody się zdumieją, królowie zamkną przed nim usta, bo ujrzą coś, czego im nigdy nie opowiadano, i pojmą coś niesłychanego. Któż uwierzy temu, cośmy słyszeli? na kim się ramię Pana objawiło?

On wyrósł przed nami jak młode drzewo i jakby korzeń z wyschniętej ziemi. Nie miał on wdzięku ani też blasku, aby na niego popatrzeć, ani wyglądu, by się nam podobał. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic.

Lecz on się obarczył naszym cierpieniem, on dźwigał nasze boleści, a myśmy go uznali za skazańca, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Lecz on był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła nań chłosta zbawienna dla nas, a w jego ranach jest nasze zdrowie.

Wszyscyśmy pobłądzili jak owce, każdy z nas obrócił się ku własnej drodze; a Pan zwalił na niego winy nas wszystkich. Dręczono go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak on nie otworzył ust swoich.

Po udręce i sądzie został usunięty; a kto się przejmuje jego losem? Tak! Zgładzono go z krainy żyjących; za grzechy mego ludu został zbity na śmierć. Grób mu wyznaczono między bezbożnymi i w śmierci swej był na równi z bogaczem, chociaż nikomu nie wyrządził krzywdy i w jego ustach kłamstwo nie postało.

Spodobało się Panu zmiażdżyć go cierpieniem. Jeśli wyda swe życie na ofiarę za grzechy, ujrzy potomstwo, dni swe przedłuży, a wola Pana spełni się przez niego. Po udrękach swej duszy ujrzy światło i nim się nasyci. Zacny mój sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawości on sam dźwigać będzie.

Dlatego w nagrodę przydzielę mu tłumy i posiądzie możnych jako zdobycz, za to, że siebie na śmierć ofiarował i policzony został pomiędzy przestępców. A on poniósł grzechy wielu i oręduje za przestępcami.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 31,2 i 6.12-13.15-16.17 i 25)

Refren: Ojcze, w Twe ręce składam ducha mego.

Panie, do Ciebie się uciekam: niech nigdy nie doznam zawodu, *

wybaw mnie w sprawiedliwości Twojej!

W ręce Twoje powierzam ducha mego: *

Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże.

Stałem się znakiem hańby dla wszystkich mych wrogów, *

dla sąsiadów przedmiotem odrazy,

postrachem dla moich znajomych; *

ucieka, kto mnie ujrzy na drodze.

Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, *

i mówię: ?Ty jesteś moim Bogiem?.

W Twoim ręku są moje losy, *

wyrwij mnie z rąk wrogów i prześladowców.

Niech Twoje oblicze zajaśnieje nad Twym sługą: *

wybaw mnie w swym miłosierdziu.

Bądźcie dzielni i mężnego serca, *

wszyscy, którzy ufacie Panu.

DRUGIE CZYTANIE (Hbr 4,14-16;5,7-9)

Chrystus stał się sprawcą zbawienia dla wszystkich, którzy Go słuchają

Czytanie z Listu do Hebrajczyków.

Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę w stosownej chwili.

Chrystus bowiem z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił gorące prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.

A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Oto słowo Boże.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Flp 2,8-9)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Dla nas Chrystus stał się posłuszny aż do śmierci,

a była to śmierć krzyżowa.

Dlatego Bóg wywyższył Go nad wszystko

i dał Mu imię, które jest ponad wszelkie imię.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 18,1-19,42)

Męka naszego Pana Jezusa Chrystusa według świętego Jana.

Pojmanie Jezusa

E. Po wieczerzy Jezus wyszedł z uczniami swoimi za potok Cedron. Był tam ogród, do którego wszedł On i Jego uczniowie. Także i Judasz, który Go wydał, znał to miejsce, bo Jezus i uczniowie Jego często się tam gromadzili. Judasz otrzymawszy kohortę oraz strażników od arcykapłanów i faryzeuszów, przybył tam z latarniami, pochodniami i bronią. A Jezus wiedząc o wszystkim, co miało na Niego przyjść, wyszedł naprzeciw i rzekł do nich: + Kogo szukacie? E. Odpowiedzieli Mu: I. Jezusa z Nazaretu. E. Rzekł do nich Jezus: + Ja jestem. E. Również i Judasz, który Go zdradził, stał między nimi. Skoro więc rzekł do nich: Ja jestem, cofnęli się i upadli na ziemię. Powtórnie ich zapytał: + Kogo szukacie? E. Oni zaś powiedzieli: T. Jezusa z Nazaretu. E. Jezus odrzekł: + Powiedziałem wam, że Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść. E. Stało się tak, aby się wypełniło słowo, które wypowiedział: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. Wówczas Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, dobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. A słudze było na imię Malchos. Na to rzekł Jezus do Piotra: + Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie mam pić kielicha, który Mi podał Ojciec?

Przed Annaszem. Zaparcie się Piotra

E. Wówczas kohorta oraz trybun razem ze strażnikami żydowskimi pojmali Jezusa, związali Go i zaprowadzili najpierw do Annasza. Był on bowiem teściem Kajfasza, który owego roku pełnił urząd arcykapłański. Właśnie Kajfasz poradził Żydom, że warto, aby jeden człowiek zginął za naród.

A szedł za Jezusem Szymon Piotr razem z innym uczniem. Uczeń ten był znany arcykapłanowi i dlatego wszedł za Jezusem na dziedziniec arcykapłana, podczas gdy Piotr zatrzymał się przed bramą na zewnątrz. Wszedł więc ów drugi uczeń, znany arcykapłanowi, pomówił z odźwierną i wprowadził Piotra do środka. A służąca odźwierna rzekła do Piotra: I. Czy może i ty jesteś jednym spośród uczniów tego człowieka? E. On odpowiedział: I. Nie jestem. E. A ponieważ było zimno, strażnicy i słudzy rozpaliwszy ognisko stali przy nim i grzali się. Wśród nich stał także Piotr i grzał się.

Arcykapłan więc zapytał Jezusa o Jego uczniów i o Jego naukę. Jezus mu odpowiedział: + Ja przemawiałem jawnie przed światem. Uczyłem zawsze w synagodze i w świątyni, gdzie się gromadzą wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. Dlaczego Mnie pytasz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co im mówiłem. Oto oni wiedzą, co powiedziałem. E. Gdy to powiedział, jeden ze sług obok stojących spoliczkował Jezusa, mówiąc: I. Tak odpowiadasz arcykapłanowi? E. Odrzekł mu Jezus: + Jeżeli źle powiedziałem, udowodnij, co było złego. A jeżeli dobrze, to dlaczego Mnie bijesz? E. Następnie Annasz wysłał Go związanego do arcykapłana Kajfasza.

A Szymon Piotr stał i grzał się. Powiedzieli wówczas do niego: T. Czy i ty nie jesteś jednym z Jego uczniów? E. On zaprzeczył mówiąc: I. Nie jestem. E. Jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, rzekł: I. Czyż nie ciebie widziałem razem z Nim w ogrodzie? E. Piotr znowu zaprzeczył i natychmiast kogut zapiał.

Przed Piłatem

Od Kajfasza zaprowadzili Jezusa do pretorium. A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożywać Paschę. Dlatego Piłat wyszedł do nich na zewnątrz i rzekł: I. Jaką skargę wnosicie przeciwko temu człowiekowi? E. W odpowiedzi rzekli do niego: T. Gdyby to nie był złoczyńca, nie wydaliby i osądźcie według swojego prawa. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. Nam nie wolno nikogo zabić. E. Tak miało się spełnić słowo Jezusa, w którym zapowiedział, jaką śmiercią miał umrzeć.

Przesłuchanie

Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a wywoławszy Jezusa rzekł do Niego: I. Czy Ty jesteś królem żydowskim? E. Jezus odpowiedział: + Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie? E. Piłat odparł: I. Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił? E. Odpowiedział Jezus: + Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd. E. Piłat zatem powiedział do Niego: I. A więc jesteś królem? E. Odpowiedział Jezus: + Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdziwe. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. E. Rzekł do Niego Piłat: I. Cóż to jest prawda? E. To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: I. Ja nie znajduję w Nim żadnej winy. Jest zaś u was zwyczaj, że na Paschę uwalniam wam jednego więźnia. Czy zatem chcecie, abym wam uwolnił króla żydowskiego? E. Oni zaś powtórnie zawołali: T. Nie Tego, lecz Barabasza! E. A Barabasz był zbrodniarzem.

?Oto człowiek?

Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. A żołnierze uplótłszy koronę z cierni włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem podchodzili do Niego i mówili: T. Witaj, królu żydowski! E. I policzkowali Go. A Piłat ponownie wyszedł na zewnątrz i przemówił do nich: I. Oto wyprowadzam Go do was na zewnątrz, abyście poznali, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. E. Jezus więc wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. Piłat rzekł do nich: I. Oto człowiek. E. Gdy Go ujrzeli arcykapłani i słudzy, zawołali: T. Ukrzyżuj! Ukrzyżuj! E. Rzekł do nich Piłat: I. Weźcie Go i sami ukrzyżujcie Ja bowiem nie znajduję w Nim winy. E. Odpowiedzieli mu Żydzi: T. My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym.

E. Gdy Piłat usłyszał te słowa, uląkł się jeszcze bardziej. Wszedł znów do pretorium i zapytał Jezusa: I. Skąd Ty jesteś? E. Jezus jednak nie dał mu odpowiedzi. Rzekł więc Piłat do Niego: I. Nie będziesz mówić ze mną? Czy nie wiesz, że mam władzę uwolnić Ciebie i mam władzę Ciebie ukrzyżować? E. Jezus odpowiedział: + Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech ma ten, który Mnie wydał tobie. E. Odtąd Piłat usiłował Go uwolnić. Żydzi jednak zawołali: T. Jeżeli Go uwolnisz, nie jesteś przyjacielem Cezara. Każdy, kto się czyni królem, sprzeciwia się Cezarowi.

Wyrok

E. Gdy więc Piłat usłyszał te słowa, wyprowadził Jezusa na zewnątrz i zasiadł na trybunale, na miejscu zwanym Litostrotos, po hebrajsku Gabbata. Był to dzień, przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: I. Oto król wasz! E. A oni krzyczeli: T. Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! E. Piłat rzekł do nich: I. Czyż króla waszego mam ukrzyżować? E. Odpowiedzieli arcykapłani: T. Poza Cezarem nie mamy króla. E. Wtedy wydał im Jezusa, aby Go ukrzyżowano.

Ukrzyżowanie

Zabrali zatem Jezusa. A On sam dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a z Nim dwóch innych, z jednej i drugiej strony, pośrodku zaś Jezusa. Wypisał też Piłat tytuł winy i kazał go umieścić na krzyżu. A było napisane: Jezus Nazarejczyk, król żydowski. Ten napis czytało wielu Żydów, ponieważ miejsce, gdzie ukrzyżowano Jezusa, było blisko miasta. A było napisane w języku hebrajskim, łacińskim i greckim. Arcykapłani żydowscy mówili do Piłata: T. Nie pisz: Król żydowski, ale że On powiedział: Jestem królem żydowskim. E. Odparł Piłat: I. Com napisał, napisałem.

E. Żołnierze zaś, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli Jego szaty i podzielili na cztery części, dla każdego żołnierza po części; wzięli także tunikę. Tunika zaś nie była szyta, ale cała tkana od góry do dołu. Mówili więc między sobą. T. Nie rozdzierajmy jej, ale rzućmy o nią losy, do kogo ma należeć. E. Tak miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie moje szaty, a los rzucili o moją suknię. To właśnie uczynili żołnierze.

Ostatnie słowa

A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: + Niewiasto, oto syn twój. E. Następnie rzekł do ucznia: + Oto matka twoja. E. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Śmierć Jezusa

Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: + Pragnę. E. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: + Wykonało się! E. I skłoniwszy głowę wyzionął ducha.

Wszyscy klękają i przez chwilę zachowują milczenie.

Przebicie serca

Był to dzień Przygotowania; aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, aby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Nim byli ukrzyżowani. Lecz kiedy podeszli i do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok i natychmiast wypłynęła krew i woda. Zaświadczył to ten, który widział, a świadectwo jego jest prawdziwe. On wie, że mówi prawdę, abyście i wy wierzyli. Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Kości Jego nie będą łamane. I znowu na innym miejscu mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebodli.

Złożenie do grobu

Potem Józef z Arymatei, który był uczniem Jezusa, lecz ukrytym z obawy przed Żydami, poprosił Piłata, aby mógł zabrać ciało Jezusa. A Piłat zezwolił. Poszedł więc i zabrał Jego ciało. Przybył również i Nikodem, ten, który po raz pierwszy przyszedł do Jezusa w nocy i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. Zabrali więc ciało Jezusa i obwiązali je w płótna razem z wonnościami, stosownie do żydowskiego sposobu grzebania. A w miejscu, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś nowy grób, w którym jeszcze nie złożono nikogo. Tam to więc ze względu na żydowski dzień Przygotowania złożono Jezusa, bo grób znajdował się w pobliżu.

Oto słowo Pańskie.

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 50,4-9a)

Proroctwo o cierpiącym słudze Boga

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

Pan Bóg mnie obdarzył językiem wymownym, bym umiał przyjść z pomocą strudzonemu przez słowo krzepiące. Każdego rana pobudza me ucho, bym słuchał jak uczniowie. Pan Bóg otworzył mi ucho, a ja się nie oparłem ani się nie cofnąłem.

Podałem grzbiet mój bijącym i policzki moje rwącym mi brodę. Nie zasłoniłem mojej twarzy przed zniewagami i opluciem.

Pan Bóg mnie wspomaga, dlatego jestem nieczuły na obelgi, dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz i wiem, że wstydu nie doznam.

Blisko jest Ten, który mnie uniewinni. Kto się odważy toczyć spór ze mną? Wystąpmy razem! Kto jest moim oskarżycielem? Niech się zbliży do mnie!

Oto Pan Bóg mnie wspomaga! Któż mnie potępi?

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 69,8-10.21-22.31 i 33-34)

Refren: W Twojej dobroci wysłuchaj mnie, Panie.

Dla Ciebie bowiem znoszę urąganie, +

hańba twarz mi okrywa. *

Dla braci moich stałem się obcym, +

i cudzoziemcem dla synów mej matki.

Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera *

i spadły na mnie obelgi złorzeczących Tobie.

Hańba złamała me serce i sił mi zabrakło, +

czekałem na współczucie, lecz nikt się nie zjawił, *

i na pocieszycieli, lecz ich nie znalazłem.

Domieszali trucizny do mego pokarmu, *

a gdy byłem spragniony, poili mnie octem.

Pieśnią chcę chwalić imię Boga *

i wielbić Go z dziękczynieniem.+

Patrzcie i cieszcie się, ubodzy,

niech ożyje serce szukających Boga. *

Bo Pan wysłuchuje biednych +

i swoimi więźniami nie gardzi.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Witaj nasz Królu i Zbawicielu,

Ty sam zlitowałeś się nad grzesznymi.

albo:

Witaj, nasz Królu, posłuszny woli Ojca,

jak cichego baranka na zabicie

zaprowadzono Ciebie na ukrzyżowanie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (Mt 26,14-25)

Zdrada Judasza

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: ?Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam?. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: ?Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia??

On odrzekł: ?Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: ?Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami??. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: ?Zaprawdę powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi?.

Zasmuceni tym bardzo, zaczęli pytać jeden przez drugiego: ?Chyba nie ja, Panie??

On zaś odpowiedział: ?Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził?.

Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: ?Czy nie ja, Rabbi?? Mówi mu: ?Tak jest, ty?.

Oto słowo Pańskie.

Słowo o Słowie

Wielka Środa ukazuje już w pełni to, co wydarzy się w najbliższe trzy dni. Maski opadły na dobre. Judasz przejmuje inicjatywę. Nie wiemy, co chciał osiągnąć swoją zdradą. Wiemy natomiast jedno. W całym swym zaangażowaniu jakie miał w Gronie Dwunastu zobaczył, że jeszcze można na tym zarobić. Pismo święte mówi, że był złodziejem. Zwyczajnie. Nawet jeśli nie sprzedał Mistrza dla zysku, zyskiem tym postanowił nie pogardzić. Ów Judasz niestety staje dziś w centrum naszych rozważań.

Ile nam potrzeba srebrników, władzy, zaszczytów, dotacji i innych beneficjów, abyśmy dorobili sobie teorię do naszego życia? Abyśmy usprawiedliwili to, co robimy, bez konieczności odnoszenia naszego życia do Ewangelii? Kiedyś jeden ze studentów prawa cytował mi chińskie przysłowie. Powiadał, że nauczył się tego na studiach. Mówił tak: „Prawo jest jak płot. Wąż się prześlizgnie, tygrys przeskoczy, ale bydło będzie za nim stało…

Otóż czy zdrada Judasza była próbą pokonania tego płotu? Na sposób węża bądź tygrysa? Niezaprzeczalnym jest, że ów apostoł wziął sprawy zbawienia we własne ręce. Nie wiemy, czy „chciał dobrze”, ale mu nie wyszło, czy krzyż Zbawiciela okazał się krzyżem nie do uniesienia? Jedno jest pewne. Jezus wzywa nas do wierności. Zapowiada represje i poniżenie. To prawdziwa cena za wierność Jezusowi. Ubijanie targu z arcykapłanami czy Cesarskim Prokuratorem kończy się jednako.

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

Ile warta jest nasza wiara, a raczej co musi się stać, abyśmy o niej zapomnieli? Tak chociaż na chwilę. Na dwa tygodnie, z możliwością przedłużenia. Dopóki się nie przyzwyczaimy? Dopóki nie uciszymy resztek wyrzutów sumienia? Jednemu z parlamentarzystów który objął urząd w obecnej kadencji napisałem, że od lat wybieraliśmy ludzi moralnych, aby zmienili politykę, ale polityka zmieniała ich. Życzyłem mu, aby w jego przypadku tak nie było. Kiedyś mieliśmy ideały. Co z nich zostało, kiedy poddaliśmy je próbie strachu i srebrników?

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Co zostało z moich ideałów?

WIELKI PONIEDZIAŁEK 2020

PIERWSZE CZYTANIE (Iz 42,1-7)

Sługa Boży ofiarowany za zbawienie świata

Czytanie z Księgi proroka Izajasza.

To mówi Pan:

?Oto mój sługa, którego podtrzymuję, wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; on przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. On z mocą ogłosi Prawo, nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a Jego pouczenia wyczekują wyspy?.

Tak mówi Pan Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą:

?Ja, Pan, powołałem cię słusznie, ująłem cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów, abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności?.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 27,1.2.3.13-14)

Refren: Pan moim światłem i zbawieniem moim.

Pan moim światłem i zbawieniem moim, *

kogo miałbym się lękać?

Pan obrońcą mego życia, *

przed kim miałbym czuć trwogę?

Gdy mnie osaczają złoczyńcy, *

którzy chcą mnie pożreć,

oni sami, moi wrogowie i nieprzyjaciele *

chwieją się i padają.

Nawet gdy wrogowie staną przeciw mnie obozem, *

moje serce nie poczuje strachu.

Choćby napadnięto mnie zbrojnie, *

nawet wtedy zachowam swą ufność.

Wierzę, że będę oglądał dobra Pana *

w krainie żyjących.

Oczekuj Pana, bądź mężny, *

nabierz odwagi i oczekuj Pana.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Witaj nasz Królu i Zbawicielu,

Ty sam zlitowałeś się nad grzesznymi.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA (J 12,1-11)

Namaszczenie w Betanii

Słowa Ewangelii według świętego Jana.

Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał Łazarz, którego Jezus wskrzesił z martwych. Urządzono tam dla Niego ucztę. Marta posługiwała, a Łazarz był jednym z zasiadających z Nim przy stole. Maria zaś wzięła funt szlachetnego i drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, a włosami swymi je otarła. A dom napełnił się wonią olejku.

Na to rzekł Judasz Iskariota, jeden z uczniów Jego, ten, który Go miał wydać: ?Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?? Powiedział zaś to nie dlatego, jakoby dbał o biednych, ale ponieważ był złodziejem, i mając trzos wykradał to, co składano.

Na to Jezus powiedział: ?Zostaw ją! Przechowała to, aby Mnie namaścić na dzień mojego pogrzebu. Bo ubogich zawsze macie u siebie, ale Mnie nie zawsze macie?.

Wielki tłum Żydów dowiedział się, że tam jest; a przybyli nie tylko ze względu na Jezusa, ale także by ujrzeć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

Oto słowo Pańskie

Słowo o Słowie

To niebywałe, jak łatwo manipulować swoim sumieniem, kiedy Chrystusa zepchnie się z pierwszego miejsca w swoim życiu. Judasz był skarbnikiem Grona Dwunastu. Widząc jak Maria przeznacza drogocenny olejek aby namaścić stopy Jezusowi zaczął narzekać, ilu to ubogich można by wesprzeć sprzedając to zbyteczne dobro luksusowe. Dziś jesteśmy mądrzejsi o wydarzenia Wielkiego Tygodnia. Nie te dzisiejsze, bo to oceni Bóg i Historia – nic nie wskazuje, aby można było w perspektywie naszego życia liczyć tu na jakąś jeszcze ludzką instancję – ale te wydarzenia, gdy Zbawiciel został wydany, stracony i zmartwychwstał. Dziś to wszystko wiemy, ale pomyślmy, jak zareagowalibyśmy wtedy?

Spróbujmy na chwilę zamknąć oczy, wyobrazić sobie nagłówki pierwszych stron gazet, tweety znanych ludzi – duchownych i świeckich i falę potępienia od prawa do lewa dla biednej kobiety, która całą swą miłość rzuciła pod stopy Zbawiciela. To spojrzenie oczyma wyobraźni tylko przez chwilę (gdyby trwało dłużej, moglibyśmy poważnie podkopać własną wiarę) uzmysławia nam, że wiarę odstawiliśmy już dawno gdzieś daleko. Odrzuciliśmy dwutysiącletnią Tradycję i stworzyli luźny zbiór zasad w miejsce Dekalogu, który ma nam poprawiać samopoczucie tak raz na dwa – trzy tygodnie. Nie ważne, co Jezus mówi w Ewangelii, czy będzie to na chwałę Bożą czy bardziej na naszą. Ważne, że nas dowartościuje, pomoże poprawić samopoczucie, gdy zapomnieliśmy o własnych zasadach i świętych dogmatach.

Pośród medialnego zgiełku w tych czasach zamętu, czasach, kiedy kryzys dopiero przed nami, wciąż wielu ludzi jeszcze pamięta o Bogu. Szuka, gdzie można się wyspowiadać, przyjąć Eucharystię. Czy jest szansa na udział we mszy świętej niedzielnej i czy jest ktoś, komu trzeba pomóc. Dlatego też pochylam się z miłością nad każdą modlitwą, każdym dobrym uczynkiem i każdym, nawet najmniejszym datkiem, który ludzie składają tak, jak uczył Zbawiciel, gdzie ich prawa ręka nie wie co czyni lewa. Stąd też i moje podziękowania jedynie z imienia, bez nazwisk i sum. Aby ofiarodawcy wiedzieli, że ofiara dotarła. Na Większą Chwałę Bożą, jak olejek wylany na stopy Jezusowe…

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE

Początek Wielkiego Tygodnia przypomina nam, że cokolwiek w świecie by się nie działo, Zbawiciel musi być na pierwszym miejscu. Inaczej nasza miłość bliźniego okaże się nie wiele więcej warta, niż przysięga Piotra, który zapewniał, że gotów jest na śmierć za Zbawiciela. Wszędzie, gdzie Jezus mówi o uczynkach miłosierdzia względem bliźnich, odnosi to do Siebie lub miłości Ojca Niebieskiego. My tymczasem mówimy: „zostaw teraz Boga. Odpuść sobie. Teraz jest czas dla bliźniego”. Okazuje się jednak, że miłosierdzie bez odniesienia do Chrystusa nie wytrzyma próby czasu. Kiedy Judasz wychodził zdradzić Mistrza, inni myśleli, że poszedł obdzielić ubogich jałmużną. Nikt nie podejrzewał zdrady. Czyńmy zatem miłosierdzie ze względu na Zbawiciela, a nie ostentacyjnie głośmy, że nasze datki, dary i ofiary są zamiast kultu Zbawiciela, bo to z miłością Boga i bliźniego niewiele będzie miało wspólnego…

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH

Czym motywuję się czyniąc miłosierdzie?