Quiz do pobrania

Powtórzenie wiadomości z działu Dziedzictwo Boga kliknij aby pobrać

Notatka

Kościół wierny nauce Pana Jezusa ubogaca świat darami, które sam otrzymał od Pana. Największymi Bogactwami Kościoła jest obecność w nim Jezusa Chrystusa, nauka Ewangelii oraz bogactwo kulturowe, ukazujące wartość ludzkiego życia i miłości.

Oprócz tego, Kościół w miarę swoich możliwości prowadzi dzieła miłosierdzia niosąc pomoc materialną najbardziej potrzebującym.

bł. ks. Jerzy Popiełuszko – link do strony z życiorysem

Notatka

Bycie chrześcijaninem wymaga zaufania do Boga i Kościoła w każdej sytuacji życiowej. Wzorem dla nas powinni być ci wszyscy, którzy dochowali wierności Bogu, a w trudnych czasach wojny i prześladowań umieli czerpać siły z posługi Kościoła.

Notatka

Prymas Stefan Wyszyński Podjął służbę Kościołowi w czasach wyjątkowo ciężkich. Od początku, wobec nowej sytuacji ustrojowej dostrzegał palącą potrzebę znalezienia sposobu działania Kościoła w Polsce. Przewidując trafnie dalszy rozwój wydarzeń w kraju i na arenie międzynarodowej, wybrał drogę porozumienia z rządem Polski. Niestety komunistyczna władza dążyła do podporządkowanie sobie Kościoła. Kardynał Prymas nieustępliwie bronił Kościoła. W imieniu Episkopatu skierował do władz państwowych memoriał, w którym mówił wyraźnie, że w obliczu krzywd, jakich doznaje Kościół w Polsce, już dalej w ustępstwach iść nie może. Non possumus … Rzeczy Bożych na ołtarzach cesarza składać nie wolno. 25 września 1953 r. nocą został aresztowany przez władze państwowe i wywieziony z Warszawy.

Historia św. Wojciecha

Święty Wojciech przyszedł na świat na świat około roku 956 w Czechach. Jego rodzice byli bardzo bogaci. Mieszkał w pięknym książęcym zamku. Miał sześciu braci. Jego ojciec marzył, aby syn został w przyszłości sławnym rycerzem.

Stało się inaczej. Gdy Wojtuś był jeszcze malutki, ciężko zachorował. Rodzice zanieśli go do kościoła i gorąco się modlili o uzdrowienie dziecka. Obiecali Panu Bogu, że jeśli synek wyzdrowieje, wychowają go na kapłana. Mama położyła go na ołtarzu Matki Boże j i umierające dziecko wyzdrowiało.

Rodzice wybrali dla Wojciecha szkołę katedralną w Magdeburgu. Tam zaopiekował się nim arcybiskup Adalbert. Wojciech był sumiennym i wzorowym uczniem.  Modlił się bardzo dużo.

Po powrocie do ojczyzny został kapłanem, a potem biskupem w Pradze. Pieniądze, które posiadał przeznaczał na budowę i utrzymanie kościołów. Rozdawał żywność, ubrania, lekarstwa. Bronił słabych i pokrzywdzonych.

We śnie ukazał się Wojciechowi sam Pan Jezus. Miał zatroszczyć się o chrześcijan sprzedawanych do niewoli. Udał się czym prędzej do księcia Bolesława II Czeskiego z prośbą o pomoc w wykupie niewolników. Los każdego skrzywdzonego człowieka był mu bardzo bliski.

Biskup Wojciech udał się do Rzymu i za rada papieża Jana V wstąpił do klasztoru benedyktynów. Tutaj  pościł i oddawał się żarliwej modlitwie. Planował rozpoczęcie działalności misyjnej.

Na zaproszenie polskiego króla, Bolesława Chrobrego, biskup Wojciech przyjechał do Polski, do Gniezna. Następnie łodzią popłynął do Gdańska.

W Gdańsku głosił Słowo Boże i ochrzcił wielu ludzi.

 Z Gdańska biskup Wojciech popłynął do kraju pogańskich Prusów. Tam nauczał o Panu Jezusie i Matce Bożej. Głosił nadejście Królestwa Bożego.

Codziennie odprawiał Msze święte. Nauczał o jedynym i prawdziwym Bogu, poza którym nie ma zbawienia.

Jednak nauka biskupa Wojciecha nie spotkała się z życzliwym przyjęciem. Pogańscy Prusowie zażądali od Wojciecha, aby opuścił ich krainę. W końcu, w 997 roku włócznią zabito św. Wojciecha.

Król Polski, Bolesław Chrobry, wykupił ciało Świętego. Prusowie zażądali tyle srebra i złota (różne źródła różnie podają), ile ważyło ciało zamordowanego biskupa.

Ciało świętego Wojciecha przywieziono do Gniezna i pochowano z honorami.

Życie i działalność św. Wojciecha przedstawiono na drzwiach wejściowych do Katedry Gnieźnieńskiej.

 W kruchcie południowej znajduje się gotycki portal z 2 poł. XIV w., w którym osadzono dwuskrzydłowe, odlane z brązu Drzwi Gnieźnieńskie. Wykonano je prawdopodobnie za czasów Mieszka Starego, ok. 1175 r. Autor tego niezwykłego zabytku nie jest znany, niemniej można odczytać słabo widoczny napis: ?Luitiuius vel Latinus Me Fecit?. Na każdym skrzydle widać dziewięć płaskorzeźbionych scen figuralnych otoczonych ornamentacyjną bordiurą. Przedstawiają one historię życia i męczeńskiej śmierci św. Wojciecha. Należy ją czytać poczynając od pierwszej sceny u dołu lewego skrzydła ku górze i następnie prawe skrzydło od góry ku dołowi. poszczególne sceny przedstawiają kolejno na lewym skrzydle: Narodzenie i kąpiel św. Wojciecha, Ofiarowanie przyszłego męczennika. Oddanie świętego do szkoły katedralnej w Magdeburgu, młody Wojciech modli się przed kaplicą męczenników w Pradze, nadanie Wojciechowi godności  biskupa Pragi przez cesarza Ottona II, Święty uzdrawia opętanego przez złego ducha, Widzenie senne biskupa Wojciecha, Święty wstawia się u księcia czeskiego Bolesława za niewolnikami chrześcijańskimi, Cud z dzbankiem w klasztorze na Awentynie. Prawa strona ukazuje już działalność misyjną Świętego: Wojciech z bratem Radzymem Gaudentym przybywa do kraju Prusów, Chrzest nawróconego Prusa, Biskup Wojciech wygłasza kazanie do Prusów, św. Wojciech odprawia Mszę św., Śmierć męczeńska biskupa Wojciecha, Wystawienie zwłok Świętego, Wykupienie zwłok przez księcia Bolesława Chrobrego, Sprowadzenie ciała męczennika do Gniezna, Złożenie ciała w katedrze gnieźnieńskiej.

Notatka do samodzielnego wykonania na podstawie wyżej opisanej historii św. Wojciecha

Historia św. Stanisława

„Bolesław był prawie zawsze w kraju nieobecny, gdyż nieustannie brał udział w zbrojnych wyprawach. Historia to potwierdza faktycznie. I tak zaraz na początku swoich rządów (1058) udaje się do Czech, gdzie ponosi klęskę. Z kolei dwa razy wyrusza na Węgry, aby poprzeć króla Belę I przeciwko Niemcom (1060 i 1063). W roku 1069 wyruszył do Kijowa, aby tam poprzeć księcia Izasława, swojego krewnego, w zatargu z jego braćmi. W latach 1070-1072 widzimy znowu króla Bolesława w Czechach. Podobnie w latach 1075-1076. Po śmierci Beli I w roku 1077 Bolesław wprowadza na tron węgierski jego brata, św. Władysława. Wreszcie wyprawa druga do Kijowa (1077) przypieczętowała wszystko”. Wincenty Kadłubek pisze, że te wyprawy były powodem, że w kraju szerzył się rozbój i wiarołomstwo żon, a przez to rozbicie małżeństw i zamęt. Kiedy podczas ostatniej wyprawy na Ruś rycerze błagali króla, aby powracał do kraju, ten w najlepsze całymi tygodniami się bawił. Wtedy rycerze zaczęli go potajemnie opuszczać. Kiedy Bolesław wrócił do kraju, zaczął się okrutnie na nich mścić. Wincenty Kadłubek przytacza ponadto, że Bolesław nakazywał wiarołomnym żonom karmić piersiami swymi szczenięta.

Kiedy król szalał, aby opór złamać, jeden tylko Stanisław miał odwagę według kroniki Kadłubka upomnieć króla. Kiedy zaś ten nic sobie z upomnienia nie czynił i dalej szalał, biskup rzucił na niego klątwę, czyli wyłączył króla ze społeczności Kościoła, a przez to samo zwolnił od posłuszeństwa poddanych. To zapewne Gall nazywa buntem i zdradą. Ze strony Stanisława był to akt niezwykłej odwagi pasterza, ujmującego się za swoją owczarnią, chociaż zdawał sobie sprawę z konsekwencji, jakie go mogą za to spotkać.

Autorytet Stanisława musiał być w Polsce ogromny, skoro według podania nawet najbliżsi stronnicy króla Bolesława nie śmieli targnąć się na jego życie. Król miał to uczynić sam. 11 kwietnia 1079 roku udał się Bolesław na Skałkę i w czasie Mszy świętej zarąbał biskupa uderzeniem w głowę. Potem kazał jego ciało poćwiartować. Zwyczajem ówczesnym bowiem ciało skazańca niszczono. Duchowni ze czcią pochowali je w kościele św. Michała na Skałce.

Notatka

Stanisław urodził się w Szczepanowie prawdopodobnie około 1030 r. Dał się poznać jako pasterz gorliwy, ale i bezkompromisowy. Autorytet Stanisława musiał być w Polsce ogromny, skoro według podania nawet najbliżsi stronnicy króla Bolesława nie śmieli targnąć się na jego życie. Król miał to uczynić sam. 11 kwietnia 1079 roku udał się Bolesław na Skałkę i w czasie Mszy świętej zarąbał biskupa uderzeniem w głowę.

Notatka

Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary; oznacza ono świadectwo aż do śmierci. Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Daje świadectwo prawdzie wiary i nauki chrześcijańskiej. Ponosi śmierć w wyniku użycia wobec niego siły. „Pozwólcie mi stać się pożywieniem dla dzikich zwierząt, dzięki którym dojdę do Boga”

św. Maksymilian Maria Kolbe – link do strony z życiorysem

Notatka

Polska w X w. stanowiła połączenie różnych plemion. Czynnikiem, który pomógłby zjednoczyć je w całość był Chrzest przyjęty przez Mieszka I w 966r. Dzięki niemu możliwe stało się jego małżeństwo z Dobrawą – córką czeskiego księcia Bolesława. Związek ten miał wyraźny cel polityczny – sojusz z Czechami. Jednak to nie była jedyna korzyść z tego wydarzenia. Polska weszła do społeczności chrześcijańskiej, w obręb cywilizacji i kultury łacińskiej. Do naszego kraju przybywali księża i zakonnicy, którzy przynieśli ze sobą m.in. znajomość pisma. Nowa religia i jednolita organizacja powodowała zacieranie się różnic między plemionami i kształtowanie jednolitego społeczeństwa polskiego.

Notatka

Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary; oznacza ono świadectwo aż do śmierci. Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Daje świadectwo prawdzie wiary i nauki chrześcijańskiej. Ponosi śmierć w wyniku użycia wobec niego siły. „Pozwólcie mi stać się pożywieniem dla dzikich zwierząt, dzięki którym dojdę do Boga”

Jak wyglądało życie pierwszych wyznawców Chrystusa? Czy różniło się ono zasadniczo od życia innych ludzi, pogan? Pięknym świadectwem jest List do Diogeneta. Opisuje te różnice, pokazując jednocześnie, jakie powinno być nasze postępowanie względem szerzącego się w świecie pogaństwa.

„1. Chrześcijanie nie różnią się od innych ludzi ani miejscem zamieszkania, ani językiem, ani strojem. 2. Nie mają bowiem własnych miast, nie posługują się jakimś niezwykłym dialektem, ich sposób życia nie odznacza się niczym szczególnym. 3. Nie zawdzięczają swej nauki jakimś pomysłom czy marzeniom niespokojnych umysłów, nie występują, jak tylu innych, w obronie poglądów ludzkich. 4. Mieszkają w miastach helleńskich i barbarzyńskich, jak komu wypadło, stosując się do miejscowych zwyczajów w ubraniu, jedzeniu, sposobie życia, a przecież samym swoim postępowaniem uzewnętrzniają owe przedziwne i wręcz paradoksalne prawa, jakimi się rządzą. 5. Mieszkają każdy we własnej ojczyźnie, lecz niby obcy przybysze. Podejmują wszystkie obowiązki jak obywatele i znoszą wszystkie ciężary jak cudzoziemcy. Każda ziemia obca jest im ojczyzną i każda ojczyzna ziemią obcą. 6. Żenią się jak wszyscy imają dzieci, lecz nie porzucają nowo narodzonych. 7. Wszyscy dzielą jeden stół, lecz nie jedno łoże. 8. Są w ciele, lecz żyją nie według ciała. 9. Przebywają na ziemi, lecz są obywatelami nieba. 10. Słuchają ustalonych praw, z własnym życiem zwyciężają prawa 11. Kochają wszystkich ludzi, a wszyscy ich prześladują. 12. Są zapoznani i potępiani, a skazani na śmierć zyskują życie. 13. Są ubodzy, a wzbogacają wielu. Wszystkiego im nie dostaje, a opływają we wszystko. 14. Pogardzają nimi, a oni w pogardzie tej znajdują chwałę. Spotwarzają ich, a są usprawiedliwieni. 15. Ubliżają im, a oni błogosławią. Obrażają ich, a oni okazują wszystkim szacunek. 16. Czynią dobrze, a karani są jak zbrodniarze. Karani radują się jak ci, co budzą się do życia.17. Żydzi walczą z nimi jak z obcymi, Hellenowie ich prześladują, a ci , którzy ich nienawidzą, nie umieją powiedzieć, jaka jest przyczyna tej nienawiści. VI. 1. Jednym słowem: czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie.”

O konieczności bycia „solą ziemi” – przyprawą nadającą życiu smak, przez chrześcijan mówi sam Pan Jezus:

Mt5,13-16

„Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi. 14 Wy jesteście światłem świata. Nie może się ukryć miasto położone na górze. 15 Nie zapala się też światła i nie stawia pod korcem, ale na świeczniku, aby świeciło wszystkim, którzy są w domu. 16 Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie.” 

Notatka

Pierwsze trzy wieki naszej ery to szczególny okres w historii chrześcijaństwa. To wtedy właśnie formował się chrześcijański sposób życia i przeżywania rzeczywistości.
Modlitwa, liturgia, Pismo Święte, życie, teologia, duchowość, były ściśle ze sobą powiązane i w sposób naturalny składały się na jedną rzeczywistość żywej wiary.

Czym różnili się kapłani przed Chrystusem od duchownych Kościoła dziś?

Notatka

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, powierzone przez Chrystusa Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to więc sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat.

?Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5,14-15)?

Notatka

Sakrament chorych jest dla ludzi, którzy znajdują się w stanie poważnego zagrożenia zdrowia. Niekoniecznie muszą być w stanie zagrożenia życia. Prosząc księdza o wizytę u chorego przygotowujemy stolik nakryty białym obrusem, zapalamy świecę oraz przygotowujemy wodę święconą. Sakrament ten pomaga nam złączyć się w cierpieniu z cierpiącym Jezusem.

KKK 1285 Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, którego jedność powinna być zachowywana. Należy zatem wyjaśniać wiernym, że przyjęcie tego sakramentu jest konieczne jako dopełnienie łaski chrztu. Istotnie, „przez sakrament bierzmowania (ochrzczeni) jeszcze ściślej wiążą się z Kościołem, otrzymują szczególną moc Ducha Świętego i w ten sposób jeszcze mocniej zobowiązani są, jako prawdziwi świadkowie Chrystusa, do szerzenia wiary słowem i uczynkiem oraz do bronienia jej”

Dary Ducha Świętego

Notatka

Temat: Warunki sakramentu pokuty – cz. II katechezy „Boży teleskop”

Aby dobrze odbyć spowiedź, nie wystarczy powiedzie „regułkę”, nawet nie wystarcza samo wymienienie grzechów. Dlaczego? Ponieważ do przeżycia tego sakramentu trzeba wypełnić jeszcze inne warunki. Oto one:

1. Rachunek sumienia

2. Żal za grzechy

3. Mocne postanowienie poprawy

4. Spowiedź szczera

5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Pokrótce omówmy je teraz:

1. Rachunek sumienia

KKK 1454 Do przyjęcia sakramentu pokuty należy przygotować się przez rachunek sumienia, przeprowadzony w świetle słowa Bożego. Najbardziej nadają się do tego teksty, których należy szukać w Dekalogu i w katechezie moralnej Ewangelii i Listów Apostolskich: w Kazaniu na Górze i pouczeniach apostolskich (Por. Rz 12-15; 1 Kor 12-13; Ga 5; Ef 4-6).

Mówiąc krótko i zwięźle, rachunek sumienia robimy z książeczki, dostosowanej do naszego wieku. W wyjątkowych sytuacjach możemy zrobić go „z pamięci”, wyliczając przykazania Boże i zadając sobie pytania, czy nie złamaliśmy któregoś z nich. To jednak wymaga dobrej znajomości tematu. Mieliśmy przykład na katechezach, we wszystkich klasach szóstych, jak z jak wielu grzechów na co dzień nie zdajemy sobie sprawy.

2. Żal za grzechy

KKK 1492 Żal za grzechy (nazywany także skruchą) powinien wypływać z motywów wynikających z wiary. Jeśli jego źródłem jest miłość do Boga, nazywamy go „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, nazywamy go „niedoskonałym”.

3. Mocne postanowienie poprawy

KKK 1451 Wśród aktów penitenta żal za grzechy zajmuje pierwsze miejsce. Jest to „ból duszy i znienawidzenie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości”

4. Spowiedź szczera

Na spowiedzi penitenci powinni wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, których są świadomi po dokładnym zbadaniu siebie, chociaż byłyby najbardziej skryte i popełnione tylko przeciw dwu ostatnim przykazaniom Dekalogu, ponieważ niekiedy ciężej ranią one duszę i są bardziej niebezpieczne niż popełnione jawnie.”  (KKK 1456)

„Wyznanie codziennych win (grzechów powszednich) nie jest ściśle konieczne, niemniej jest przez Kościół gorąco zalecane. Istotnie, regularne spowiadanie się z grzechów powszednich pomaga nam kształtować sumienie, walczyć ze złymi skłonnościami, poddawać się leczącej mocy Chrystusa i postępować w życiu Ducha. Częściej otrzymując przez sakrament pokuty dar miłosierdzia Ojca, jesteśmy przynaglani, by być – jak On – miłosierni.” (KKK 1458)

5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

KKK 1494 Spowiednik zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.

Notatka

KKK 1486 Przebaczenie grzechów popełnionych po chrzcie jest udzielane przez osobny sakrament nazywany sakramentem nawrócenia, spowiedzi, pokuty lub pojednania.

KKK 1423 Nazywa się go sakramentem nawrócenia, ponieważ urzeczywistnia w sposób sakramentalny wezwanie Jezusa do nawrócenia (Por. Mk 1,15). drogę powrotu do Ojca (Por. Łk 15, 18). od którego człowiek oddalił się przez grzech.

Nazywa się go sakramentem pokuty, ponieważ ukazuje osobistą i eklezjalną drogę nawrócenia, skruchy i zadośćuczynienia ze strony grzesznego chrześcijanina.

KKK 1424 Nazywa się go sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie ? spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu. Sakrament ten jest również „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka.

Nazywa się go sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi „przebaczenia i pokoju” (Obrzęd pokuty, Formuła rozgrzeszenia).

Nazywa się go sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20). Ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5, 24).

Czy teleskop nie jest urządzeniem, pozwalającym dojrzeć nam to, co niewidoczne dla oczu? Gwiazdy, planety i inne obiekty znajdujące się daleko od nas? Dzisiejsza katecheza, jako pierwsza z dwóch będzie traktowała o sakramencie pokuty i pojednania.

Na początek przypomnijmy sobie scenę z Ewangelii, w której Pan Jezus wyraźnie mówi, że ma władzę odpuszczania grzechów, oraz, że grzech jest czymś gorszym niż nawet paraliż ciała.

„Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu.  Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: „Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”. A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: „Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga?” Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: „Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź?  Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!”. On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: „Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego”. Mt 2,1-12

Na kolejnej lekcji porozmawiamy o warunkach sakramentu pokuty. Należy je znać na pamięć!

Znacie film „List do Boga”. Nieuleczalnie chory chłopiec pisze listy, wkłada je w kopertę i adresuje: „Pan Bóg- Niebo”, po czym nakleja znaczek i wrzuca do skrzynki pocztowej. To jest jego modlitwa, która zostaje wysłuchana. Dzięki niej, swoją przemianę przeżywa kilka osób z jego otoczenia.

Pismo święte mówi, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Stajemy się nimi w czasie chrztu. To wielka odpowiedzialność i wielkie wyróżnienie. Jak więc wygląda nasze dziecięctwo Boże? Czy w taki sam sposób jesteśmy dziećmi swoich rodziców i Pana Boga? Co daje nam chrzest? O tym na katechezie, także kolejnych oraz poniżej w notatce.

Notatka

KKK 1213 Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania. „Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę i w słowie?

Dla katechetów do wykorzystania, dla uczniów do powtórzenia polecam quiz powtórzeniowy o temacie jak powyżej. Link do pobrania poniżej.

Quiz z wiadomości o św. Piotrze i Pawle

No i zgodnie z zapowiedzią przyszedł czas, aby omówić podróże Misyjne św. Pawła. Szukając odpowiednich pomocy w Internecie, trafiłem na tę stronę: http://www.oltarz.pl/apostol/mapy/ Poruszanie się po niej, pozwala na prawdziwą przygodę, którą było niesienie Ewangelii ludom, nie znającym Pana Jezusa. Zresztą sprawdźcie sami.

Notatka

Św. Paweł, nazywany Apostołem Narodów, jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu.

W Palestynie Paweł został aresztowany, przesłuchiwany przez prokuratorów Feliksa i Festusa. Dwa lata przebywał w więzieniu w Cezarei. Gdy odwołał się do cesarza, został deportowany drogą morską do Rzymu.

Zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie mieczem w tym samym roku – 67 – co św. Piotr.

Na ostatniej katechezie rozmawialiśmy o św. Piotrze. Wiecie już, że oprócz niego wymienia się jako drugi filar Kościoła św. Pawła. Paweł, przed nawróceniem noszący imię Szaweł był bogatym człowiekiem posiadającym obywatelstwo rzymskie. Dawało mu to prawa, jakie mieli rzymianie okupujący wówczas tamte ziemie.

Szaweł był zdecydowanym przeciwnikiem chrześcijaństwa. Pismo św. mówi, że był obecny przy kamieniowaniu diakona Szczepana – pierwszego męczennika. Później postarał się o zgodę, aby móc udać się do Damaszku i tak aresztować chrześcijan. Jednak w drodze do Damaszku olśniła go światłość, z której przemówił do niego Pan Jezus: Szawle, Szawle – powiedział. Dlaczego mnie prześladujesz? Oślepiony Szaweł zapytał: im jesteś Panie. W odpowiedzi Pan Jezus zwrócił się do niego: Ja jestem Jezus, którego Ty prześladujesz”.

Oślepiony Szaweł udał się dalej do celu swej podróży, lecz nikogo już nie aresztował. Głęboko się nawrócił i uzdrowiony przez Ananiasza stał się „naczyniem wybranym”, którym Pan Jezus zaniósł ewangelię do pogan.

Święty Paweł zaniósł więc Ewangelię poza ówczesny świat Żydów – rodaków Pana Jezusa. Nawet w rozmowie ze św. Piotrem bronił zasady, że ci, którzy nie Żydami nie muszą przestrzegać ich prawa i zwyczajów, byle wypełniali Ewangelię Jezusową.

Święty Paweł odbył trzy podróże misyjne. Cztery, jeśli liczyć tę, którą odbył jako więzień w kajdanach do Rzymu, ale o tym już na następnej katechezie.

Notatka

Szaweł urodził się w Tarsie około 5-10 roku po Chrystusie. Był zdecydowanym przeciwnikiem i prześladowcą Kościoła. Po nagłym, niespodziewanym i cudownym nawróceniu przyjął chrzest i zmienił imię na Paweł. Po trzech latach pobytu w Damaszku oraz krótkim pobycie w Jerozolimie odbył trzy misyjne podróże.

Ci z was, którzy byli w Rzymie, pamiętają zapewne posągi dwóch apostołów znajdujące się przed Bazyliką św. Piotra w Rzymie. Jeden trzyma w ręku klucze, drugi miecz. Ten, który trzyma klucze, to właśnie św. Piotr. Tak właściwie to miał on na imię Szymon. To Pan Jezus nazwał go Piotrem czyli Opoką (tak jak nazwa największego katolickiego portalu w Polsce www.opoka.org.pl). Opoka to inaczej skała. Zdarzenie to miało miejsce już po tym, jak Pan Jezus dokonał wielu cudów i ludzie głośno rozmawiali o tym, kim On właściwie jest. Pan Jezus w okolicach Cezarei Filipowej pytał swoich uczniów za kogo Go uważają. Odpowiedzi były różne, ale to Szymon – Piotr powiedział: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego”. Usłyszał wtedy od Pana Jezusa słowa: „”Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie.  Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” Mt 16,16-19

Piotr wypowiedział się także w imieniu Dwunastu, po tym, jak Pan Jezus nakarmił tłumy, a gdy zapowiedział, że da Swoje Ciało na pokarm ludzie zaczęli odchodzić. Pan Jezus pytał wtedy uczniów: „Czy i wy chcecie odejść?” Pamiętacie odpowiedź Piotra: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga”. J 6,68-69

Piotr miał porywczy ale szczery charakter. Szybko wyrażał swoje emocje, ale bywało, że kiedy czas mijał, postępował inaczej. Największy dramat wydarzył się, gdy Pan Jezus zapowiedział na Ostatniej Wieczerzy, że wkrótce czeka Go śmierć. Piotr zareagował natychmiast: „”Choćby wszyscy zwątpili, ale nie ja!” Odpowiedział mu Jezus: „Zaprawdę, powiadam ci: dzisiaj, tej nocy, zanim kogut dwa razy zapieje, ty trzy razy się Mnie wyprzesz”. Lecz on tym bardziej zapewniał: „Choćby mi przyszło umrzeć z Tobą, nie wyprę się Ciebie”. I wszyscy tak samo mówili.” Mk 14,29-31 Jak było w czasie pojmania Pana Jezusa i w czasie męki, pamiętacie. Z dwunastu pod krzyżem odwagę miał być tylko najmłodszy, umiłowany uczeń Pana Jezusa – Jan. Piotr trzy razy pod przysięgą wyparł się znajomości Pana.

Dlatego też po zmartwychwstaniu Pan Jezus trzykrotnie pyta Piotra: „”Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje!” I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje!”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje!  Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!” J 21,15-19

I tak też się stało. Gdy doszło do pierwszych prześladowań, Piotr znalazł się w więzieniu. Jednak nie był to jego czas. Pan miał inne plany, gdyż „W tym także czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to dni Przaśników. Kiedy go pojmał, osadził w więzieniu i oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga.  W nocy, po której Herod miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym łańcuchem, spał między dwoma żołnierzami, a strażnicy przed bramą strzegli więzienia. Wtem zjawił się anioł Pański i światłość zajaśniała w celi. Trąceniem w bok obudził Piotra i powiedział: „Wstań szybko!” Równocześnie z rąk [Piotra] opadły kajdany. „Przepasz się i włóż sandały!” – powiedział mu anioł. A gdy to zrobił, rzekł do niego: „Narzuć płaszcz i chodź za mną!” Wyszedł więc i szedł za nim, ale nie wiedział, czy to, co czyni anioł, jest rzeczywistością; zdawało mu się, że to widzenie. Minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej bramy, prowadzącej do miasta. Ta otwarła się sama przed nimi. Wyszli więc, przeszli jedną ulicę i natychmiast anioł odstąpił od niego.  Wtedy Piotr przyszedł do siebie i rzekł: „Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z ręki Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi”. Po zastanowieniu się poszedł do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem, gdzie zebrało się wielu na modlitwie. Kiedy zakołatał do drzwi wejściowych, nadbiegła dziewczyna imieniem Rode i nasłuchiwała. Poznała głos Piotra i z radości nie otwarła bramy, lecz pobiegła powiedzieć, że Piotr stoi przed bramą. „Bredzisz” – powiedzieli jej. Ona jednak upierała się przy swoim. „To jest jego anioł” – mówili. A Piotr kołatał dalej. Kiedy wreszcie otworzyli, ujrzeli i zdumieli się. On zaś nakazał im ręką milczenie, opowiedział, jak to Pan wyprowadził go z więzienia, i rzekł: „Donieście o tym Jakubowi i braciom!”. I udał się gdzie indziej.  A gdy nastał dzień, powstało niemałe zamieszanie wśród żołnierzy z powodu tego, co się stało z Piotrem. Herod poszukiwał go, a gdy go nie znalazł, przesłuchał strażników i kazał ich ukarać śmiercią.” Dz 12,1-19

Czas Piotra nadszedł, gdy w Rzymie rządził krwawy Neron. Za jego przyczyną w mieście wzniecono wielki pożar, a gdy ludzie zaczęli się burzyć, winą obarczył chrześcijan i zaczął ich krwawo prześladować. Wówczas, Piotr miał postanowić, że uda się drogą via Appia do Ostii aby ratować swoje życie. Kiedy jednak uchodził z miasta, miał spotkać Pana Jezusa. Zdziwiony, gdyż było to już wiele lat po tym, jak Pan Jezus wstąpił do nieba, zapytał „Quo vadis Domine?”, czyli dokąd idziesz Panie? Pan Jezus mu odpowiedział: „Idę do Rzymu, aby zostać powtórnie ukrzyżowanym, bo ty z niego uciekasz”. Zrozumiał Piotr aż nazbyt dobrze, że teraz wypełnić si ma przepowiednia, jak zakończy się jego życie. Postanowił więc wrócić do miasta, wiedząc, że tam czeka go śmierć. Został szybko schwytany i skazany na ukrzyżowanie. Prosił jednak, aby nie skazywać go na taką śmierć, jak Pana Jezusa, gdyż czyje się niegodnym umiera tak jak Pan, którego kiedyś się wyparł. Odwrócono więc krzyż i Piotr umierał na krzyżu do dołu głową. Pochowano go na wzgórzu Watykańskim, gdzie po dziś dzień znajduje się jego grób, na którym zbudowano wielką bazylikę.

NOTATKA

Piotr został wybrany przez Jezusa na tego, który ma prowadzić Kościół, czuwać nad głoszeniem Ewangelii. Działalność misyjna św. Piotra początkowo obejmowała Palestynę, następnie Rzym, gdzie poniósł śmierć męczeńską.

Kiedy słyszymy słowo Matka, doskonale rozumiemy jego znaczenie. Jak jednak rozumieć słowo „Matka Kościoła”? Aby to było możliwe, przypomnijmy sobie najpierw, w jaki sposób Maryja była matką dla Pana Jezusa.

Najpierw, zgodziła się zmienić swoje życiowe plany, gdy posłaniec z nieba, Archanioł Gabriel zapytał ją w imieniu Pana Boga, czy przyjmie pod swoje serce i do swojego życia Bożego Syna.

Później wcale nie było łatwiej. Ucieczka do Egiptu, niezrozumienie w czasie publicznego nauczania Pana Jezusa, żeby już nie wspominać Drogi Krzyżowej, oraz całej męki Pana Jezusa. Ale to własnie tam, pod krzyżem, Maryja usłyszała, że Pan Jezus powierza ją swojemu umiłowanemu uczniowi – Janowi, a ona dla Jana ma być Matką.

Tam pod krzyżem, gdy nie było innych apostołów (wystraszeni pouciekali), Jan niejako reprezentował cały Kościół. Maryja od tamtego czasu jest więc Matką całego Kościoła. Katechizm tłumaczy to tak:

KKK 969 „To macierzyństwo Maryi w ekonomii łaski trwa nieustannie, poczynając od aktu zgody, którą przy Zwiastowaniu wiernie wyraziła i którą zachowała bez wahania pod krzyżem, aż do wiekuistego dopełnienia się zbawienia wszystkich wybranych. Albowiem wzięta do nieba, nie zaprzestała tego zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje wstawiennictwo ustawicznie zjednuje nam dary zbawienia wiecznego… Dlatego to do Błogosławionej Dziewicy stosuje się w Kościele tytuły: Orędowniczki, Wspomożycielki, Pomocnicy, Pośredniczki” (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 62).

Notatka

Macierzyństwo Maryi trwa od momentu zwiastowania. Maryja wzięta do nieba wciąż wstawia się za nami. Stąd mówimy, że jest ona Matką Kościoła.

Na poprzednich katechezach mówiliśmy bardzo wiele n.t. Ducha Świętego. Pamiętacie, że Duch Święty jest Trzecią Osobą Boską, gdyż wyznajemy Jednego Boga w Trzech Osobach. Mówiliśmy o Zesłaniu Ducha Świętego. Pamiętamy, jak zmieniło ono życie Apostołów, którzy z wystraszonych zamkniętych w Wieczerniku mężczyzn stali się odważnymi głosicielami Ewangelii. Duch Święty był i jest Przewodnikiem Kościoła. On obdarza swój Kościół różnymi darami. Pamiętacie cuda, które Duch Święty działał przez ręce Apostołów. Nie zapomnieliście także (mam nadzieję) o tym, jak Duch Święty sprawił, że gdy przemawiali apostołowie, słuchający ich rozumieli mimo, że nie znali ich języka. Dary Ducha Świętego nazywamy charyzmatami.

Definicja charyzmatów

Specjalne dary Ducha Świętego ponad te, które są ściśle potrzebne do zbawienia. Bywają one dawane jednostkom lub grupom (zob. 1 Kor 12; LG 10-12) na korzyść Kościoła i świata i zawsze powinna je ożywiać miłość (1 Kor 13, 1). Zob. dar języków.

Pismo św. mówi na temat charyzmatów w następujących fragmentach.

1 Kor 12,4 ? 11

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; 5 różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; 6 różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. 7 Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. 8 Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, 9 innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, 10 innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. 11 Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.

1 Kor 14,1 ? 40

Starajcie się posiąść miłość, troszczcie się o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa! (?)Prorocy niech przemawiają po dwóch albo po trzech, a inni niech to roztrząsają! 30 Gdy zaś komuś innemu z siedzących dane będzie objawienie, pierwszy niech zamilknie. 31 Możecie bowiem w ten sposób prorokować wszyscy, jeden po drugim, aby wszyscy byli pouczeni i podniesieni na duchu.

32 A dary duchowe proroków niechaj zależą od proroków! 39 Tak więc, bracia moi, troszczcie się o łaskę prorokowania i nie przeszkadzajcie w korzystaniu z daru języków! 40 Lecz wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku!

Dzielimy je na większe, zwyczajne i nadzwyczajne. Podział ten będzie jednocześnie naszą notatką.

Duch Święty obdarza każdego człowieka specjalnymi darami. Dary te mają służyć Kościołowi i dobru innych. Rozróżnia się następujące charyzmaty:

„Nie mam srebra, ani złota. Ale co mam, to ci daję. W imię Jezusa Chrystusa chodź!”, powiedział Piotr do chromego żebraka przed Świątynią Jerozolimską. Jeszcze nie tak dawno bali się wyjść zamknięci w Wieczerniku. Teraz, prowadzeni przez Ducha Świętego idą wprost przed Świątynię, gdzie przecież przebywa mnóstwo Uczonych w Piśmie i Faryzeuszów, którzy nie są bynajmniej przyjaciółmi Apostołów. Bóg zaś dokonuje przez ręce Piotra spektakularnego cudu. Tak oto napełnieni Duchem Świętym Apostołowie będą głosić świętą Ewangelię po wsze czasy, aż do końca świata. Moc Boża będzie im zawsze towarzyszyć, choć niejednokrotnie objawiać się będzie inaczej , niż tam, przed jerozolimską świątynią.

Na katechezie oglądaliśmy obszerne fragmenty Filmu „Purpura i Czerń”. Opowiada o czasach II Wojny Światowej i irlandzkim księdzu, który starał się ocalić jak najwięcej ludzi, wbrew polującemu na niego szefowi rzymskiego Gestapo. Film doskonale obrazuje moc Ducha Świętego, która przewyższa nawet największy spektakularny cud. Oto na koniec filmu, gdy Niemcy uciekają z Rzymu, ów bezlitosny pułkownik prosi irlandzkiego księdza o ocalenie …swoich bliskich. Żony i dzieci. W pierwszej chwili, ludzki odruch każe buntować się księdzu. Później jednak moc Ducha Świętego daje mu łaskę przebaczenia i co więcej, po latach nawrócenia swojego śmiertelnego wroga.

Notatka

Kościół od samego początku zadziwiał świat swoją postawą. Mimo prześladowań rozwijał się i głosił Ewangelię. Dzięki mocy Bożej także dziś Kościół naucza, udziela sakramentów i przewodzi ludowi Bożemu.

Notatka

KKK 1091 W liturgii Duch Święty jest wychowawcą wiary Ludu Bożego, sprawcą „cudownych dzieł Bożych”, którymi są sakramenty Nowego Przymierza. Jest pragnieniem i dziełem Ducha w sercu Kościoła, abyśmy żyli życiem Chrystusa Zmartwychwstałego. Gdy spotyka On w nas odpowiedź wiary, którą wzbudził, urzeczywistnia się prawdziwe współdziałanie; przez nie liturgia staje się wspólnym dziełem Ducha Świętego i Kościoła.

Temat: Tydzień Misyjny i Papieskie Dzieła Misyjne

Papieskie Dzieła Misyjne to instytucje Kościoła, które mają pomagać nam wszystkim lepiej rozumieć, czym są misje oraz stwarzać możliwości wspierania misji, bez konieczności udawania się na obcy ląd.

W Kościele powszechnym od 1926 r., w przedostatnią niedzielę października, obchodzony jest Światowy Dzień Misyjny. W tym roku Papieskie Dzieła Misyjne przygotowały materiał filmowy, z którym mogliśmy się zapoznać na ostatniej lekcji.

Opowiadał on o Seminarium duchownym w Zambii, gdzie przygotowują się do kapłaństwa tamtejsi klerycy. Opowiadali oni o problemach, z jakimi się spotykają, a które nam są obce. Wybór kapłaństwa, celibat, który w Afryce jest dość trudny do zrozumienia (tam człowiek, który nie ma swoich dzieci jest wiele razy niezrozumiany). Ponadto ciężka praca na afrykańskiej ziemi, ludzie umierający na AIDS, którym nie można pomóc… To zupełnie inny świat…

Praca domowa

Napisz, czym są Papieskie Dzieła Misyjne

Tutaj kliknij po ściągawkę 🙂

Aby poczytać na temat Kościoła w Kenii kliknij tutaj

Dla katechetów do wykorzystania, dla uczniów do powtórzenia polecam quiz powtórzeniowy o temacie jak powyżej. Link do pobrania poniżej.

Powtórzenie wiadomości z działu ?Odnaleźć siebie”

Spróbujcie sobie przypomnieć, co stało się z Apostołami po aresztowaniu Pana Jezusa, skoro w czasie, gdy umierał na krzyżu, był tam obecny tylko jeden z nich, najmłodszy – Jan.

Pamiętacie już? Judasz zobaczywszy, co zrobił sprzedając Pana za 30 srebrników powiesił się, Piotr po tym jak się zaparł trzykrotnie Mistrza, pogrążył się w żalu, inni uciekli i schowali się przed światem.

Nawet Zmartwychwstanie Pana Jezusa, choć dało im wiele radości i przywróciło nadzieję, nie pozbawiło ich strachu przed ludźmi. Wiedzieli, że skoro źli ludzie zabili Jezusa, ich życie też nie jest bezpieczne. Jak tu więc wyjść do ludzi i głosić Ewangelię? Ponadto, przecież różne ludy mówią w różnych językach. Dzieje się tak od czasów Wieży Babel.

Jak więc pokonać tę barierę różnicy Języków i strachu? O to zatroszczył się już Pan Bóg. W dniu Pięćdziesiątnicy zstępuje na Apostołów Duch Święty. Obdarza ich darem męstwa, więc odważnie wychodzą do ludzi. Przemawiają w znanym sobie języku, lecz wszyscy ich rozumieją. Dzieje się coś przeciwnego, niż stało się przed wiekami, gdy ludzie zaczęli budować wieżę, chcąc posiąść niebo bez Boga. Porównajcie teksty (wystarczy kliknąć w brązowe sigle, aby wyświetliły się pożądane fragmenty Pisma Św.):

Rdz 11,1 – 9 i Dz 2,1 – 11

Notatka

Zesłanie Ducha Świętego sprawia, że ludzie mimo różnych języków rozumieją się wzajemnie. Duch Święty sprawia, że ludzka mowa i różnice w kulturze nie stanowią już przeszkody w głoszeniu Ewangelii.

Każdy człowiek ma jakiś talent. Dar od Boga, który rozwijany i pielęgnowany ułatwia nam życie i cieszy Pana Boga. Przypowieść o talentach Mt 25,14-30 opowiada o trzech sługach, którzy otrzymali od swego pana ogromną ilość pieniędzy, aby je pomnożyli. Niestety, jeden z nich, który otrzymał najmniej (gdyby liczyć wartość tego jednego talentu, byłoby to ok. 100 tys. PLN!) nie chciał pomnażać tych pieniędzy. Zakopał je i postanowił oddać swemu panu, kiedy ich z powrotem zażąda. Został jednak za to surowo ukarany.

Stąd dla nas wniosek, że wszystkie talenty, zdolności i inne dobre cechy otrzymane od Boga mamy rozwijać i pomnażać.

Stąd też praca domowa dla wszystkich klas VI

Napisz wypracowanie, jak chciałbyś kiedyś wykorzystać swoje zdolności i talenty.

Tym, którzy mają jakiekolwiek wątpliwości, co do swoich talentów polecam przeczytać poniższy fragment Pisma św. o Owocach, jakie przynosi życie wg Ducha. Ga 5,22 – 23 (otworzy się po kliknięciu. Wystarczy znaleźć wiersze 22 i 23)

Uwaga dla klasy VI „B” – osoby, które otrzymały ocenę niedostateczną za brak pracy domowej, mają raz jeszcze zadane to samo. Upomnę się o tę pracę w poniedziałek.

Czy zdarzyło Ci się kiedykolwiek usłyszeć: „Otwórz oczy! Zobacz, wszyscy o tym mówią, tylko ty sama tego nie widzisz!” Często zdarza nam się patrzeć na tę samą rzecz i dostrzegać tylko niektóre jej cechy.

Podobnie jest z naszym życiem. Człowiek niewierzący patrząc na cmentarz i trumnę widzi tylko śmierć. Wierzący, rozumie, że dusza nie umiera, a na końcu świata ciało też zmartwychwstanie.

Podobnie w czasie mszy świętej. Kiedy kapłan podnosi Najświętszy sakrament, niewierzący widzi człowieka podnoszącego opłatek. Wierzący klęka, bo wie, że pod postacią chleba kapłan unosi Ciało Chrystusa.

Stąd też wierzący, jest człowiekiem o „otwartych szeroko oczach”. Widzi więcej. W związku z tym, Pan Jezus zapowiedział, że od nas będzie też więcej wymagać. Skoro w niego wierzymy, mamy postępować zgodnie z tym czego uczy nas słowem i czynem. Cytaty z Ewangelii w poniższej tabelce dają przykłady miłości Pana Jezusa do ludzi. Pomyśl, jak my dziś możemy spełniać przykazanie miłości bliźniego w sytuacjach, w jakich znalazł się kiedyś Pan Jezus.

Uwaga! Kolumna z lewej strony zawiera aktywne hiperłącza. Po kliknięciu w cytat otwiera się strona Pisma św. z rozdziałem, w którym znajduje się cytat.

Tabelka dla klas: VI „B” (zrobiona na lekcji) i klasy VI „C” do dokończenia w domu.

Ludzie boją się dziś przeróżnych rzeczy. Powstało wiele filmów o niebezpieczeństwach grożących ludzkości. Jedne mówią o katastrofie, jaka mogłaby dotknąć całą planetę, inne o niebezpiecznych wirusach, a jeszcze inne o wojnie atomowej.

Człowiek, który wie, jak kruche jest jego życie, szuka kogoś, kto nadałby sens jego życiu i pracy, kogoś, kto w chwili zagrożenia mógłby przynieść ocalenie.

Ocalenie, ratunek to inaczej Z B A W I E N I E! Właśnie Pan Jezus jest naszym Zbawicielem. To On nadaje sens naszemu życie. Pokazuje nam, że Pismo Święte jest listem miłosnym, jaki Bóg wysłał do człowieka.

Jak często go czytamy?

Strach natomiast  jest nieodłącznym towarzyszem naszej ziemskiej wędrówki. W życiu nie chodzi zatem o wyeliminowanie strachu,  bo to składnik naszego człowieczeństwa, ale o to, aby strach nie przejął kontroli nad naszym życiem. To właśnie jest możliwe dzięki cnocie męstwa. Cnotę męstwa umacnia w nas sakrament Bierzmowania, w którym otrzymujemy Ducha Świętego. On to obdarowuje nas Swoimi siedmioma darami: mądrości, rozumu, rady, umiejętności, MĘSTWA, pobożności i bojaźni Bożej.

Notatka

KKK 1808 „Męstwo jest cnotą moralną, która zapewnia wytrwałość w trudnościach i stałość w dążeniu do dobra. Umacnia decyzję opierania się pokusom i przezwyciężania przeszkód w życiu moralnym. Cnota męstwa uzdalnia do przezwyciężania strachu, nawet strachu przed śmiercią, do stawienia czoła próbom i prześladowaniom. Uzdalnia nawet do wyrzeczenia i do ofiary z życia w obronie słusznej sprawy. „Pan, moja moc i pieśń” (Ps 118, 14). „Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat!” (J 16, 33).”

Cnota, to Stała skłonność do pełnienia tych samych dobrych uczynków, w przeciwieństwie do nałogu, który polega na popełnianiu tych samych grzechów. 

Notatka

Wyrozumiały

?umiejący zrozumieć powody czyichś błędów, motywy czyjegoś niewłaściwego postępowania i skłonny do wybaczania; też: będący wyrazem takiej cechy?

Wdzięczny

?mający serdeczne uczucia dla swego dobroczyńcy, pragnący podziękować i odwzajemnić się za doznane dobro?

Aby żyć jak człowiek pośród ludzi, Pan Jezus dał nam nowe przykazanie:

J 13,34-35

Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”.

Jak mamy je wypełniać? O tym też mówi Pismo Święte:

Rz 12,9-10

Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie!

Św. Paweł natomiast daje nam taką radę: ?Błogosławcie tych, którzy was prześladują! Błogosławcie, a nie złorzeczcie! 15 Weselcie się z tymi, którzy się weselą. płaczcie z tymi, którzy płaczą. 16 Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach! Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne! Nie uważajcie sami siebie za mądrych! 17 Nikomu złem za złe nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi! 18 Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi!? Rz 12, 14-18

Notatka:

Człowiek żyje, rozwija się i wypełnia swoje powołanie we wspólnocie ludzi, kierując się przykazaniem miłości. Wewnętrznym przejawem miłości bliźniego jest szczere życzenie innym dobra.

Prymas Polski, Kardynał Stefan Wyszyński zachęcał młodzież, aby byli jak orły. to znaczy,

Dobry Bóg stworzył świat z niczego. Stworzył go swoim słowem i po stworzeniu, na początku wszystko było dobre. Na świecie panowała harmonia i porządek. Jednak po stworzeniu człowieka, Bóg oznajmił, że wszystko co stworzył, było już nie tylko „dobre”, ale „bardzo dobre”. Bóg pobłogosławił ludziom i polecił im czynić sobie ziemię poddaną oraz zaludni ją.

Pan Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. To podobieństwo jest czysto duchowe: Pan Bóg jest Duchem – człowiek ma duszę nieśmiertelną, Pan Bóg jest wszechmocny – człowiek ma wolną wolę, Pan Bóg jest Wszechwiedzący – człowiek ma rozum, Bóg jest miłością – człowiek jest stworzony do miłości, Bóg jest Święty – człowiek jest powołanym, aby być świętym.

Notatka

Pan Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. Człowiek jeśli żyje zgodnie z Ewangelią, rozwija w sobie to podobieństwo. Gdy grzeszy, obraz Boży w człowieku staje się coraz mniej widoczny. Dlatego też częsta spowiedź św., komunia św. oraz życie zgodne z dekalogiem przybliża nas do Boga i umacnia w nas podobieństwo do Niego.