Ile nadziei i optymizmu potrafi wnieść w życie księdza katecheza w szkole, wie tylko ten katecheta, który pozwolił, aby jego serce zaczęło bić „w rytm szkolnych dzwonków”. Od wtorku, kiedy to eksplodowała „medialna bomba” w postaci „odpowiednio zinterpretowanej” wypowiedzi ks. Arcybiskupa Michalika, zastanawiałem się co czeka mnie na najbliższej katechezie , zwłaszcza w liceum. Jak na tę eskalację nienawiści zareagują młodzi ludzie? Pozwolą sobie wmówić „medialną interpretację wypowiedzi”, czy też przyjmą wyjaśnienia i przeprosiny za nieścisłość Hierarchy, którego znają tylko z telewizji?

Lekcję zaczynam realizując kolejny przewidziany programem temat. Zostawiam sobie kilkanaście końcowych minut na szczerą rozmowę z moimi uczniami na temat ostatnich medialnych komentarzy pod adresem Kościoła. Wypowiedzi są różne. Od tej, że dobrze się stało, iż próbuje wyjaśnić się ten bolesny temat, po te, że ofiara przestępstwa normalnie udaje się na policję i do sądu, a nie rozpętuje medialną kampanię. Słyszę też głos, że w tej wypowiedzi, każdy usłyszał to, co chciał usłyszeć.

Próbuję doprecyzować temat. Przedstawiam analogię z życia szkoły. Pytam, co robi nauczyciel, który ma wątpliwości, czy błędna odpowiedź ucznia nie jest przypadkiem „lapsusem językowym”? Słyszę w odpowiedzi, że nauczyciel ma dwa wyjścia, postawić dodatkowe pytanie, lub jeśli CHCE postawić jedynkę, to już o nic nie pyta. „Który z tych przypadków jest dociekaniem do prawdy?”, pytam nie dając za wygraną. „Czy tu chodzi o prawdę?” słyszę jeden z komentarzy padający z klasy.

Przypomina mi się tutaj świetny polski film pt. „Komornik”. Tytułowy bohater bezlitośnie egzekwuje każdy dług. Stroni od przyjmowania łapówek. Gardzi ludźmi, od których windykuje należności. Ta pogarda prowadzi go do realizacji przewrotnego planu. Przyjmuje łapówkę od jednego z wierzycieli, tylko po to, aby mimo to ściągnąć należny od niego dług. Kiedy wdraża realizację swojego planu, przychodzi mu do głowy jeszcze bardziej szalony pomysł. Pieniądze rozdaje ludziom, których wydaje mu się, że skrzywdził, i oddaje im część z zarekwirowanych przedmiotów. Nie wie jeszcze, że łapówka którą przyjął, to tzw. „zakup kontrolowany”. Prowokacja, mająca ukrócić jego działalność. Kiedy sprawę przejmuje prokuratura i zaczyna on rozumieć, że dał się podpuścić, próbuje tłumaczyć się, że pieniądze oddał ludziom. Niestety, na jego niekorzyść, prawie wszyscy zaprzeczają. Opuszczony dowiaduje się, że konsekwencji nie będzie, bo ma przyjaciół, którzy za niego poręczyli, w domyśle, że jeśli będzie lojalny względem własnego środowiska, nic mu się nie stanie. W międzyczasie do prokuratora bezskutecznie próbuje dostać się pewna kobieta. Gdy zdaje się być już po sprawie, wbiega do gabinetu tłumacząc, że ona faktycznie dostała od „Komornika” pieniądze. Prokurator nie chce jej słuchać, więc oburzona mówi: „ale tu przecież chodzi o zwykłą, ludzką UCZCIWOŚĆ”. Reakcja jej rozmówcy pozbawia ją jednak złudzeń. Prokurator spogląda bowiem na nią jak na przysłowiową kosmitkę i pyta zdziwiony, jak gdyby odkrył Amerykę: „Przepraszam, o coooo???” Kobieta zdaje się rozumieć otrzymaną lekcję. Mówi przepraszam i wychodzi z gabinetu.

O co więc chodzi w medialnych relacjach ostatnich dni? Czy oby na pewno o zwykłą, ludzką uczciwość? Na to pytanie drogi czytelniku musisz odpowiedzieć sobie sam.

Na koniec winien jestem jedno wyjaśnienie. Kim jest i co ma do tego wszystkiego tytułowa Alicja? Już tłumaczę. To jedna z moich uczennic. Ta, która bez namysłu odparła, że postawa nauczyciela w przypadku językowego potknięcia ucznia podyktowana jest tym, czy z góry przyjął, że chce postawić jedynkę, czy też postanowił dociekać prawdy. Analogia do ostatnich wydarzeń jest oczywista. Ala jednak powiedziała na tej lekcji coś jeszcze. Coś, co może być nie tylko dla mnie ale i dla innych cudowną lekcją ufności Panu Bogu, oraz nadziei, że „ludzie, zwłaszcza młodzi, swój rozum jednak mają”. „My o tym (o prawdziwych intencjach ks. Arcybiskupa oraz o tym, że grzechy nawet najcięższe kilku duchownych nie mogą przekreślać posługi wszystkich kapłanów – przypis mój) wiemy, proszę Księdza, ale co pomyślą sobie na ten temat ludzie, stojący z dala od Kościoła, nie znający go tak, jak my? Co pomyślą sobie ludzie, którzy non stop słuchają tej nagonki na księży?? Ta troska o Kościół i sprawy Boże to prawdziwy dar, jaki my księża katecheci otrzymujemy od naszych uczniów. I za to, a zwłaszcza za nich samych Bogu niech będą dzięki. I im niech będą dzięki. Tobie Alu, też bardzo dziękuję. Niech Pan Cię błogosławi i strzeże!

Ile radości potrafi dostarczyć katecheza w szkole, wie tylko ten, kto bezwarunkowo pokochał tę formę głoszenia Słowa Bożego. Po szesnastu latach posługi myślałem, że niewiele jest rzeczy, które jeszcze mogą mnie zaskoczyć. A jednak. Człowiek ponoć uczy się całe życie i myliłby się ten, kto twierdziłby, że w szkole naukę pobierają tylko uczniowie od nauczycieli.

Moja przesympatyczna klasa piąta „D” udzieliła mi dziś lekcji, z zadaniem domowym włącznie. W czasie toku zajęć, kiedy już prawie wszystko zostało omówione i nadszedł czas na pytania, udzielając głosu zgłaszającej się uczennicy spodziewałem się czegoś, co związane będzie ściśle z tematem.

Pytanie jednak zaczęło się śmiertelnie poważnie, od słów: „Nasz Ojciec Święty, Franciszek…”, i kiedy w myślach błyskawicznie nastawiłem się na to, że dziecko poruszy bądź to jakiś ważny problem, o którym mówił ostatnio Papież, bądź przywoła strzępek medialnej interpretacji jego  słów, padło zdanie które mnie kompletnie zaskoczyło. „…ma konto na Twitterze, a Ksiądz ma?” „Nie mam” odpowiadam prawie mechanicznie, i słyszę równie mechaniczną odpowiedź: „Szkoda, bo bym Księdza zaprosiła”.

Cóż, lekcja się skończyła, a ja wracając ze szkoły zacząłem się zastanawiać, czy oby czegoś nie zaniedbuję… Facebook, NK, blog… Ale Twitter? Jakoś nie pomyślałem. Przez chwilę poczułem się przyłapany na „duszpasterskim zaniedbaniu”, zwłaszcza, że „oberwałem z grubej rury”, bo wprost autorytetem Następcy Świętego Piotra. Później jednak pomyślałem, że nie wszyscy wszystko muszą robić. Obecność Ojca Świętego na Twitterze jest potężnym orężem duszpasterskim. Dociera do ludzi, dla których jego jeden wpis, jest być może jedynym kontaktem ze Słowem Bożym.

Dziś Matki Bożej Różańcowej. Święto ustanowione jako dziękczynienie Panu Bogu i Matce Najświętszej za zwycięstwo chrześcijańskiej floty nad muzułmańską pod Lepanto, w 1571 r. Sukces militarny, który zupełnie nie został spożytkowany. Koalicja chrześcijańska rozpadła się, a Imperium Tureckie niewiele ponad sto lat później, w 1683 roku ponownie postanowiło podbić Europę. Gdyby nie nasz Jan III, nie wiadomo czy Kara Mustafa nie dopiąłby swego i „zerwawszy „Złote Jabłko” miałby otwartą drogę na Rzym. Trzeba było być szalonym wizjonerem na miarę polskiego Króla, aby po kryjomu, przez wyjątkowo nieprzyjazne dla ciężkiej jazdy tereny przygotować atak z Kahlenbergu. Warto jednak nadmienić, że zanim ów szalony plan Jan III wcielił w życie, przychodząc w ostatnim momencie z odsieczą oblężonemu Wiedniowi, pokłonił się najpierw Najświętszej Panience, a do bitwy ruszył dopiero po uczestnictwie we mszy św. odprawionej na ruinach kościoła prze bł. Marka z Aviano.

Od tamtej pory świat Islamu nie zagroził już nigdy realnie Zachodowi, a sam Król po bitwie napisał do Papieża: „Venimus, Vidimus et Deus vicit”- Przybyliśmy, Zobaczyliśmy i Bóg zwyciężył.

Czy dziś, małymi rozproszonymi siłami, można odnieść zwycięstwo głosząc Ewangelię na „Cyfrowym Kontynencie”? Zarówno bitwy pod Lepanto, jak i pod Wiedniem dają taką nadzieję. Warto jednak wyciągnąć wnioski i wiedzieć, że nie przewaga militarna i nie liczebność wojsk ma tutaj decydujące znaczenie. Dowodzenie, wizja zwycięstwa i zaufanie Bogu zdają się być jedynymi kluczami do sukcesu. Poza tym, jak to w czasie bitwy bywa, jeden jest wódz, a zadania muszą być podzielone. Nie wszyscy muszą twittować, nie wszyscy blogować, nie wszyscy mieć konto na Facebooku.

Ważne, jest to, abyśmy wszyscy „w dobrych zawodach wystąpili, bieg ukończyli, wiary ustrzegli. Wówczas, zostanie dla nas odłożony wieniec sprawiedliwości, który w owym dniu odda nam Pan, a nie tylko nam, ale wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego”.

Temu służy Twitter Papieża Franciszka, temu chciałbym by służył mój Blog, temu na pewno służy wieczorna modlitwa, o której nie zapomnijcie po przeczytaniu tego wpisu.

Kolorowych snów!

„Ty baranie! Znowu się nie nauczyłeś?” Można było kiedyś w -jak dla mnie- niezbyty odległej przeszłości usłyszeć z ust niektórych belfrów. Dziś jest to chyba nie do pomyślenia, choć swojego czasu tu i ówdzie była moda raczej na tendencję odwrotną, czyli mającą poprzez np. różne manewry z koszem na śmieci, podbudować poczucie własnej wartości nauczyciela.

Tak, nie pomyliłem się, bo o poczuciu własnej wartości i rozwijaniu talentów przez naszych milusińskich będzie dzisiaj mowa. Wszystko to zaś za sprawą, mojej przesympatycznej klasy szóstej, w której rozwiązał mi się dziś worek z jedynkami. Jeśli ktoś myśli, że jakiemukolwiek nauczycielowi, w tym katechecie sprawia to radość, satysfakcję lub wzbudza jakiekolwiek choćby neutralne uczucia, to spieszę zapewnić, że jest dokładnie odwrotnie. Zadań domowych zadaję niewiele (co zresztą można sprawdzić w zakładce menu „katecheza”), ale jak coś daję do domu, chciałbym aby było choć ździebko poważniej potraktowane, niż na tzw. „odczep się ode mnie”. Tym razem było o talentach. Pomyśleć i napisać, jak chciałbym je w przyszłości wykorzystać. Najbardziej przygnębiające było jednak to, że nie tylko większa część klasy zadania nie miała, ale poczęli indagowani uparcie twierdzić, że …oni żadnych talentów nie mają…

Tego było za wiele, nawet jak na mnie. Kiedy nieliczni szczęśliwcy opowiedzieli już o swoich marzeniach i talentach, przyszedł czas, aby wrócić do tych, co przedstawiali się dziś jako beztalęcia i wytłumaczyć raz jeszcze, że jak nic u siebie nie znaleźli, to najpewniej źle szukali i do poniedziałku mają raz jeszcze zrobić remanent ze swoich zdolności, a jego wyniki zaprezentować na najbliższej katechezie. Tutaj zaś, jedna z uczennic postanowiła iść w zaparte i udowodnić, że ona i talent, to dwa zbiory rozdzielne. Posłuchałem, chwilę pomyślałem i mówię: „Wiktorka, jak to nie masz talentów? Uczę was trzeci rok. Wiem, że jesteś koleżeńska. Pracowita, jeśli się do czegoś sama zobowiążesz, a ponadto zawsze (przynajmniej w mojej obecności) grzecznie zwracasz się do innych. To już trzy talenty. Teraz trzeba zrobić z nich użytek. Nie wolno ich zakopać!” W miarę jak mówiłem te słowa widać było rysujący się na twarzy dziecka uśmiech, zestawiony ze „szklanymi” oczami…

Próbuję więc iść za ciosem i tłumaczyć klasie, że wszyscy mamy talenty, trzeba je tylko wykorzystać, uczyć się, dostać do dobrego gimnazjum, później liceum itd. Co natomiast słyszę w odpowiedzi? Nauka? Praca? Najlepsza nauka to jest na Facebooku! Próbuję znów tłumaczyć, przedstawiać nie tak odległe wzloty i upadki różnych „społecznościówek” – bez skutku.

Przypomniał mi się jednak krążący gdzieś w sieci fragment nagrania video ze spotkania dziennikarza o znanym nazwisku ze studentami nie mniej znanej uczelni. Mówił coś mniej więcej w tym stylu: „Jestem na tyle inteligentny, żeby pracować w telewizji, a nie ją oglądać. Nie możemy robić ambitnych programów, bo ambitnie to znaczy nudno. A jak nudno, to te BARANY wezmą pilota i przełączą. Jeśli myślicie, że ludzie są głupi, to wam powiem, że są głupsi niż się nam wydaje”.

Ot starcie dwóch światów. Ewangelii, która mówi: nie jesteś baranem! Masz talent! Jesteś Bożą Owieczką, którą Dobry Pasterz bierze na ramiona, ochrania, pielęgnuje i karmi; oraz świata popkultury, który idzie w kierunku, im bardziej „głupio, chamsko i prostacko” (znów odwołanie , do cytowanego wcześniej spotkania) tym większy sukces kasowy.

O ile dziecku można wybaczyć, i nie zniechęcając się starać dalej tłumaczyć różnicę pomiędzy byciem baranem a Bożą owieczką, i usilnie zachęcać, aby czuło się zawsze tą drugą, o tyle różne socjotechniczne sztuczki mające budzić baranie instynkty pośród milusińskich i pilnować, aby trzymały się z dala od Dobrego Pasterza – Jezusa Chrystusa, należałoby z całą konsekwencją uznać za godne jeszcze innego stworzenia, wspomnianego nota bene w tytule.  Wszak jak mawia mój kolega, jeśli Bożym Owieczkom nie przewodzi Pasterz, zwykle na czele stada staje jakiś baran.

Jak to wygląda w praktyce, pokazuje pewna góralska anegdota, której oryginalnego języka w którym ją zasłyszałem nie chcąc kaleczyć, zacytuję w tłumaczeniu z polskiego na nasze. Otóż w pewnej góralskiej wiosce nieopodal Zakopanego podczas wiejskiej zabawy, doszło do niezłej bijatyki z przedstawicielami sąsiedniej wioski. Nazajutrz, w miejscowym kościele zjawili się poobijani parafianie, a co bardziej krzepcy to i z połamanymi kończynami. Proboszcz, przerażony tym widokiem odłożył przygotowany tekst kazania i opowiedział wiernym następującą anegdotę. Mówił: Drodzy Parafianie. Przyśnił mi się Pan Bóg i pyta mnie: Proboszczu, gdzie są twoje owieczki. A ja zawstydzony, odpowiadam, że nie wiem. Pan Bóg na to raz jeszcze. Jesteś tu proboszczem! Gdzie są Twoje Owce?! A ja jeszcze bardziej zawstydzony mówię. Na prawdę nie wiem. Pan Bóg więc powiada po raz trzeci: Jak to nie wiesz? Pytam Cię po raz ostatni: Gdzie są twoje owieczki?! A ja na to. Panie Boże, Ty wszystko wiesz. Wiesz przecież, że ja nie mam owiec, tylko świnie…

I to by było na tyle. Kolorowych snów.